Na een dag dansen tussen massa's mensen in het zuidstation van Brussel, zit ik onderuitgezakt met een glas wijn in mijn kleine stadstuin, de zon zakt weg, het licht tempert. Ik kijk naar de planten die ik een kans gaf, de planten die wegkwijnen door het puin in de grond, alleen de bamboe overleeft. Mijn buur vroeg me vorige week nog: "wordt 'dat' nog groter?" en wees me erop dat hij van plan was geweest om hem te snoeien, hoogstwaarschijnlijk voor het laatste straaltje zon om 19 uur, en werd moedeloos. Moedeloos om de angst voor groen en natuur van de meeste mensen, bedacht dat ik niet liever zou wensen dan dat mijn bamboe reusachtige afmetingen aannam, mijn tuin overnam opdat ik met een machette zou moeten inhakken om mijn tuinstoel te bereiken, oorverdovend ruisend in de wind, met zijn krachtige stengels de stad overnam, het zicht op de lelijke achterkanten van huizen verachtend en als een flexibele bondgenoot zijn plaats inneemt in een maatschappij van middelmaat, zekerheden en beperkingen. "Heb je geen schrik dat de bamboe gaat woekeren"? is een veel gestelde vraag van gasten... ik zou niet liever willen, denk ik dan bij mezelf, er zijn geen zekerheden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten