Vanavond ging ik naar Piet Raemdonck's vernissage hommage aan Morandi, het was warm, nog warmer onder de spots binnen, maar het frisse glas witte wijn bracht redding. Beleefd heen en weer gepraat en het begin van benauwdheid. Prachtig werk, daar niet van. Dus de fiets op richting Kasteelstraat waar in het Warehouse lAmpkekAp zijn nocturne opening hield van I've got bubbles on my mind. Met een Vedett in de hand stond ik door een view-master in de wand te gluren en zag mezelf op de rug, loerend, met een reuzekonijn dat me in het oog hield en rond mij huppelde, en grinnikte om zo veel fantasie. Maar wat me het meest inspireerde was de ruimte zelf. Een pakhuis met baksteen muren, houten vloeren, houten plafondbalken, alles wit geschilderd en quasi leeg, maar zo imperfect, aards, gezond en inspirerend dat ik zin kreeg om naar huis te rijden en die ouderwetse parketvloer wit te schilderen, het hele huis vol TL te hangen en alle spullen op te bergen in de kelder. Buiten stak de storm op, ik sprong op m'n fiets en snelde door de regen en rukwinden zingend naar huis, riep naar andere fietsers en rook het nat op de hete stenen, de geur van verbouwingen. Thuis opende ik alle ramen, stak geen licht aan, schrijf deze tekst en geniet van de avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten