'nachtangst' was het woord dat mij deze nacht op het netvlies verscheen. Overdag draait de wereld door, is er genoeg afleiding om het lawaai van neuronen in de hersenen te verdoezelen en beweegt alles volgens een welbepaald rollenpatroon, cijfercodes en verwachtingen. Eens de zon onze helft niet meer beschijnt valt alles stil, de meeste levende wezens verschuilen zich in hun hol of knop, geruisloos wordt gewacht op de terugkeer van het licht, ingehouden, vol spanning, verloren. Een doorgevoerde training van het brein is noodzakelijk om zich aan deze immense tegenstelling aan te passen, het denken wordt plots duizend maal luider, niets staat het op hol slagen in de weg. De nacht draagt alles in zich om te ontsporen, om ongemerkt claustrofobisch te verschuiven tussen droom, nachtmerrie en vervormde realiteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten