Zo net terug van het nieuwe station Kievit in Antwerpen, waar we samenkwamen om onder leiding van Lu Marivoet, Louise Chardon en Helena Urgel een stratenparade te houden. Met stem en beweging wordt geprobeerd om een koele en gevoelloze omgeving een zweem van menselijkheid te geven. In de laatste fase sloten we twintig minuten lang onze ogen, verspreid over de nieuwe stationshal, en probeerden voorbijgangers, geluiden, onszelf te voelen, ervaarde ik wat het is blind te zijn en hoe intens impulsen worden van buitenaf, hoe mijn gedachten zich ontwikkelden van rust naar paniek, éénzaamheid en de grote vraag hoe ik moest overkomen bij voorbijgangers. De verlossende hand kwam op tijd, mijn nek deed pijn...Stilaan begin ik door te hebben wat hedendaagse dans inhoudt, dat het niet louter alleen maar vallen, rollen en opstaan is. Lichamelijke vrijheid in de ruimte is duidelijk achterop gesteld in onze maatschappij en kan, vermoed ik, de wereld een stukje beter te maken. Tenzij voor mensen die dit als een bedreiging zien, en dat zijn er toch wel een flink aantal. Het draait allemaal rond zekerheden, maar ik denk dat ik in herhaling val...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten