Ik begin de laatste tijd mijn blog altijd met de vermelding dat het niet vanzelfsprekend is om iets te schrijven, zeker niet in mijn situatie waarin ik constant de afweging moet maken tussen mezelf beschermen en dingen die mij beroeren te lossen of te delen. Na enkele weken zonder therapeut mezelf terug te hebben gevonden en dat wat echt telt voor mij alleen, was er gisteren dat tweede moment bij de notaris waar ik geconfronteerd werd met een onbekende man die mij niet bekeek, dezelfde man waarmee ik 29 jaar samen deelde. Communicatie is niet meer mogelijk tenzij via mail, de laatste tijd opgesteld in advocatentermen. Ik met mijn emoties speel natuurlijk niet de sterkste partij in dat spel. En natuurlijk moet ik loslaten, mijn kwaliteiten zoeken en beseffen dat 'ik' de juiste beslissing nam zoals hij mij sms't. Maar het doet pijn. Pijn om mezelf te vinden en datgene wat ik nu echt wil in het leven en af te wijken van de snel gemaakte oplossingen als loslaten, knippen, vergeten, genieten en verder gaan. Het leven openbaart zich aan mij in al z'n onzekerheden, maar ook stilaan in zijn mogelijkheden en dat die niet vanzelfsprekend moeten beantwoorden aan het hebben van een nieuwe relatie of het mezelf aanpassen aan verwachtingen van anderen. Ik schoof sinds gisteren enkele treden terug van de ladder en haatte mezelf daarom, voelde me zwak en misbruikt, geloofde even niet meer in mijn weg. Maar vandaag stond ik terug in de keuken en maakte de lekkerste ballenpasta van de stad, zag mensen genieten van eerlijk eten, kon mijn verhaal doen aan collega's, dronk een pint met een goede vriend, en nog één, trok naar mijn studio waarvan ik pas gisteren weet dat het de mijne kan zijn en dus klaar ben om mijn eigen sfeer te creëren en verder een leven op te bouwen waarin ik tel, niet wij. En dan is het ongelooflijk fijn om steun te hebben van enkele vrienden die begrijpen hoe ik in elkaar zit. Vol emotie en bereid om het beste in het leven te zoeken, ervaringen, fijne contacten, zotte ideeën, passie en de bereidheid om rekening te blijven houden met iedereen die een beetje van goede wil en fijngevoelig is. En dat dat mij een serieuze financiële duit gaat kosten mag mij niet tegenhouden om mezelf te blijven, ook al is dat niet logisch. Ik leef maar één keer en dan begin ik liever vanuit mezelf dan afhankelijk te zijn van constante bevestiging van anderen of het mezelf voordoen als iemand anders. Ik legde reeds een hele weg af en ga nog klappen krijgen, maar hey de uitzonderlijk mooie momenten maken het de moeite.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten