De voorbije week was één van de zwaarste. Omdat de prille positieve energie die ik eindelijk had gevonden compleet de kop werd ingedrukt op een lelijke manier, terug twijfelend aan mijn tocht. Op de koop toe eiste de voorbije maanden zijn tol en werd ik ziek waardoor de geest nog zwakker werd. Alles kwam bijeen en meer dan een zielige man stelde ik niet meer voor. Gisteren sprong ik de fiets op en reed 25 km noordwaarts, zag m'n broer en zijn vrouw, sliep in een hangmat onder de notenboom en at een stevige maaltijd waarna ik terug in slaap viel. Onverschilligheid en moeheid is de redding voor alles verterende, rusteloze gedachten. Eens thuis bekeek ik een film van Jean Cocteau over de villa Santa Sospir waarin de droom voorrang krijgt op de realiteit en enthousiasme over het nutteloze triomfeert, en werd gered. Ik droomde 's nachts intens, over mijn situatie en mijn ex-partner en wat uiteindelijk de reden was voor mij waarom ik het niet meer volhield, stond op en ging werken. Na m'n werk plofte ik me er voor de eerste keer neer in één van de zetels en nam een kookboek, voelde plots een opflakkering van passie in mij en was blij omdat ik besefte dat dromen mooier zijn dan realiteit. Een barrak met wapperend bloemengordijn, een verborgen schilderij, absurde visies op een niet grijpbare wereld, plannen maken die nooit uitgevoerd hoeven te worden, woorden en lijnen, ideeën waarin alles mogelijk is. Dromen kunnen kosteloos gedeeld worden, op éénder welke manier, de fantasie is oneindig en onverwoestbaar, tenzij door advocaten, geld of overheidsdiensten. Een hut in het bos waarin ik nooit zal verblijven, de zee en de bergen, het breken van een hart, de verwoesting van oude waarden, het deprogrammeren van onze ziel. Hoera!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten