Wat is het enorm moeilijk om evenwicht te vinden, dat heb ik de voorbije week ondervonden. De vakantie die ik mezelf verplichtte te nemen bracht me op de meest onverwachte plekken in Frankrijk en Italië, ontmoette er de meest bizar vriendelijke mensen, zag plots de wereld op een andere manier, die van het toeval en intuïtie, niets gepland en daardoor des te boeiender, daarom niet makkelijker of rustig. Vergelijkbaar met de voorbije vijf maanden waarin niets meer zeker was, waarin ik mij moest laten leiden door diezelfde intuïtie en gevoel. Weg zekerheid, vooraf geplande invulling der verwachtingen of vanzelfsprekendheden. Thuis wachtte de notaris, de nieuwe confrontatie met mijn ex-man die me droog meldde dat de ouders van mijn petekind in 'ons' huis wonen met de extra informatie dat zij vonden dat ik akkoord moest gaan zonder mij te contacteren. Voldongen feiten, beslist buiten mij, maar die weergeven dat het tijd wordt om mijn eigen leven te leiden waarin ikzelf kan beslissen over zaken die mij aanbelangen. Ook al begrijp ik de situatie en hou ik vol om menselijk en empathisch te blijven. Mezelf moeten aanpassen aan het nieuwe leven van iemand waar ik dertig jaar heb mee gedeeld, in goed en kwaad, is te veel geworden, ik ben te loyaal, een ouderwets begrip. Mijn natuurlijke aanleg, lees het domme stemmetje achterin, om het ergste te denken helpt mij niet in het oprichten van een eigen leven. Nochthans gaf de energie die ik verkreeg door mijn roadtrip me vleugels, kookte ik als nooit te voor op mijn boeiende werk, verkreeg ik een fantastisch mooie kans om te schilderen op een uitzonderlijke plaats in een met hart en ziel opgericht project en voelde me vol nieuwe energie. De mooie uitnodiging van goede vrienden om uit te rusten in Fraipont nam ik vol enthousiasme aan, de trein op, door de prachtige Vesderstreek, slapen in een hangmat voor een voor mij perfecte 'cabanne' in het woud waarbij de herten nieuwsgierig kwamen kijken. Back to basics, waarvan ik enorm hou, Patricia de Martelaere houdt me gezelschap in haar ontleding van het Taoïsme, de voorwaarde voor grootsheid is het herkennen van de kleinheid en het niet nastreven van grootsheid en dan toch weer wel. Een plek die mij al enkele keren belangrijke noodzakelijkheden in mijn leven heeft doen inzien. Een prachtig intens gesprek bij een glas goede wijn en de nodige sigaretten, eerlijk en direct. En dan vandaag regent het als ik wakker word, en plots is er weer dat éénzaam gevoel. Ik sta er alleen voor. Niemand kan voor mij invullen wat ik mis. De grootste les die ik kreeg in de voorbije gebeurtenissen. Woody Allen gaf me troost. Een relatie aangaan met Emma Bovary via een ineengeknutselde tijdmachine is ook niet alles. Zeker niet als het misloopt. Risico's nemen hoort bij het leven besef ik stilaan. Eindigen in een vertaalboek waarbij de hoofdletter A je achtervolgt op grote poten kan het gevolg zijn. En misschien komt het daarop neer. Zekerheid nastreven met een lange relatie tot gevolg of het nemen van risico's en nieuwe dingen ontdekken waardoor het alfabet jou wel lust. Laat ons er even van uit gaan dat een agressieve letter misschien ook fijn kan zijn? We zijn en blijven alleen en de enige plek in heel dit circus is in het lichaam en onze geest. Niets aan te doen. Ik ben een weg ingeslagen die niet zegt wat volgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten