structuren

Life behind the Structures - pen & watercolour on paper

Deze week werkte verhelderend. De sessie met mijn therapeut was zwaar omdat er doorbraken komen in mijn zoekproces en het verlangen om mezelf bij te sturen omdat ik niet verder kon op de manier waarop ik emotioneel leefde. De twee zware trauma's werden me eindelijk eigen, ik begreep ze, als betrof het een bedrijfsscreening, de structuur waarbinnen ik beslissingen nam of verbindingen maakte, of net niet maakte. Het emotioneel niet deel uitmaken van een familie was een eerste structuur die maakte dat ik dacht alles zelf te moeten aanpakken, zonder hulp van buitenaf of anderen, mijn eigen wereld te creëren als tegengewicht. Mijn studies in Gent en het kotleven bleken een bevrijding. Het brutaal ontdekken na tien jaar relatie, dat het helemaal niet de relatie was die ik dacht dat ze was, was de grootste confrontatie met de herkenning van de onrust die mijn leven de laatste jaren overnam, het constante idee, de ruis, dat wat mij blij of gelukkig maakt, misschien helemaal niet is wat het blijkt, dat er altijd een kans is dat ik agressief wordt wakker geschud uit mijn droom, met een frontaal bulderlachend publiek op de tribune. Dat verklaart mijn verzet tegen rust, aanvaarding en het geloven in mijn geluk op het moment zelf. Het leven achter de structuren blijkt ingewikkelder dan gedacht. En dan nu sinds zes maanden krijg ik de kans om het opnieuw aan te pakken, eerst door volledig alles achter te laten en een reset periode door te maken, dan door stilaan krachten te herwinnen en stap voor stap mezelf terug te programmeren, in de mate van het mogelijke natuurlijk. Gepaard gaande met enorme angst, onzekerheid en het creëren van nieuwe structuren die bij mij passen en hopelijk bijsturen wat nog bij te sturen valt. Het genezen van een hart is moeilijk combineerbaar met het gebruiken ervan, net zoals mijn lichaam zich nu begint te verzetten tegen sigaretten en drank, de volgende uitdaging. Gisteren zat ik in het zand van de speeltuin in Park spoor Noord, met een portie nacho's, een Stella, een sigaret, na mijn eerste papier en verf achter te hebben gelaten in mijn nieuwe, tijdelijke atelier, en kon genieten van het alleen zijn, maar op dat moment ook wetende dat er vrienden zijn, andere mensen die om mij geven, waar ik om geef, die mij kunnen helpen, die ik kan helpen, waarbij ik voel dat er boeiende dingen kunnen ontstaan, nieuwe structuren, maar deze keer met het inzicht dat de onrustige stem die zegt dat het allemaal misschien niet klopt en er voor zorgt dat ik op mijn hoede ben, niet noodzakelijk mij moet beïnvloeden in mijn gelukkig zijn. Ik herken ze en dat is al een begin. Heel voorzichtig ontluikt mijn enthousiasme in het leven, het leerproces gaat verder. Er komen boeiende tekeningen aan, ik voel het!