De uitnodiging kwam welgelegen. Even de stad uit kan geen kwaad op dit moment en na amper drie uur rijden staan we op Cap Gris Nez met Nancy Popieul die het boek 'Zeewier, de toekomst' schreef en samen met ons het strand optrekt om zeewier te oogsten. Met de handen in het koude zoute water en de wind vol jodium die mijn verstand het zwijgen oplegt, plukken we fluoriscerend groene zeesla, zeeëik waarvan de punten eetbaar zijn en de vruchten vol verjongingsgel voor de huid zitten, fijn darmwier dat we nadien pekelen in veel zout of meenemen naar huis om te drogen en mij uitdaagt verder na te denken over voeding. We snijden tepelhoorntjes van de rotsen en proeven de thans bijna verdwenen, oorspronkelijke oersmaak van zeevruchten, de transparante papieren slierten nori met een ondertoon van rots en de grote hoeveelheid chlorophyl door de bijkomende waterweerspiegeling. Oeroude tabel van Mendeljev-archieven die onze rode bloedcellen volledig kunnen bevoorraden, de mineralensamenstelling van ons bloed komt dan ook voor 98% overeen met dat van zeewater. Ik kom met beide voeten terug op de grond en herken mijn afkomst uit deze zeegeul, zijn onverbiddelijke leven. Het veld verdwijnt enkele uren later volledig onder het met razende golven grijpende scheidingsvlak dat de lucht breekt in alle tinten groen, blauw en grijs. We trekken hoger de klif op en proeven van postelein, kleine muur, de vruchten van de smalle wegbree, kleefkruid, jam van paardebloem met bijgevoegde bloemen, azijn met vlierbloesem, boerenwormkruid dat ooit in de bepleistering rond raamopeningen werd ingewerkt om insecten te weren. De aronskelk als optie om iemand naar de andere kant te helpen, verbergt zich onder grillige takken en laag lover. De kleine, zelfgeplukte mosselen doen me beseffen dat groter en mooier niet beter is, oorspronkelijke intensiteit is de essentie, ik bén natuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten