Raar is het woord dat uiteindelijk alles samenvat. Ik zit hier op een stoel om twee uur 's nachts. Raar neemt over en vervangt elke gedachte. Ik dacht op te kunnen schrijven wat ik deze avond beleefde. En dan plots is alles weg en schiet er niets meer over. Links van mij staan prachtige roze pioenen en hortensia's, boven mij hoor ik mensen lopen, vreemde mensen in het lege appartement waar het jonge koppel hun toekomst verloor... en dan zijn de voetstappen terug weg. Even snel als hier, zo snel als weg. Vreemde bloemen in houten dozen hangen sinds kort tegen de muur. Zo lang het nog kan, ruimer, zonder psychische grenzen, want grenzen scheiden ons van dat wat anders is. En zonder 'anders' zijn we niets. Alles slaagt tilt, de virtuele wereld stelt zijn grenzen. Ik begrijp, ik herstel, ik ga verder. Tenslotte is er maar één zekerheid: blijven zoeken en vragen durven stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten