Oorlog heeft een perverse aantrekkingskracht waarin het slechtste en beste in de mens naar boven komt in een ziekelijk festijn dat tegelijk misselijk maakt en euforie opwekt, een hoogtepunt van individualistisch en collectief denken tegelijk, een strijd van leven en dood. Voetbalmatchen zijn door de staat gesponsorde, min of meer beschaafde vormen van oorlog die de menselijke behoefte om te strijden bevredigt om erger te voorkomen. Vandaar het succes van absolutisme, populisme en charismatische figuren die het leven voorstellen als continue oorlog op basis van meningsverschillen, verschil in uiterlijk, behoeftes, maar vooral eigendom, met de overwinningsroes als ultieme antwoord op gebrek aan persoonlijke identiteit en wie we nu eigenlijk zijn. Georganiseerde spelletjes om de innerlijke chaos die we niet aankunnen te maskeren. Het werd mij plots duidelijk bij het verlaten van Anderlecht tussen politietroepen en waterkanonnen. Dat, en het feit dat een enge economische visie op het leven voorrang krijgt op menselijke solidariteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten