en aldus vluchtte ik alweer... kijk da's nou typisch aan mijn gedachten, onmiddellijk er de stempel 'vluchten' op plakken, alles wat afwijkt van 9 tot 5 wekt schuldgevoelens op en innerlijke tegenstand, de hoofdleiding was gesprongen, het huisje stond in een nieuwe, bevroren vijver, het water gutste van onder de deur uit. Ik ontstak het haardvuur, trok het water af de houten plankenvloer die stilaan een ijsvlak werd, vier uur later bereikte ik de 14°C, at een zak paprika chips, kraakte een fles rosé en kroop onder twee donsdekens, de gedachte aan een CO2-vergiftiging werd even verbannen, ik sliep 14 uur, om de twee uur smeet ik een blok hout op het vuur, tot tijd voor koffie met flessenwater, een wandeling langs de Nete, tekenen met een koplamp op m'n voorhoofd, slapen en er voor te zorgen niet te bevriezen. Het maakt me sterk, opent mijn visie, en na twee dagen zonder wassen of kleding te veranderen lijkt dit me al iets minder vluchten, eerder een intensieve en spirituele oefening om nog dichter te komen bij de waarheid, mijn waarheid, welke die dan ook mag zijn. Het onheimelijke eraan blijft het idee dat ik me buiten de maatschappij stel, of toch wat die van mij verwacht, en daar moet ik dringend ook aan werken, want uiteindelijk krijg ik maar één keer de kans... vermoed ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten