Van Matisse tot Malevitch, het leek me wel wat... de trein op na lang aanschuiven in Antwerpen-Centraal, Amsterdam-Centraal, metro, deuren schuiven open en dicht, graffiti, Weesperplein, boot over naar de volgende, PAX, afdalen, uitpakken, bed installeren. Conny Janssen in de stadschouwburg met Glass en Bretschneider explodeerde krachtig, jong en heerlijk dansgeweld, het geheel echter onsamenhangend, slaap uit balans door het bewegende water, de Hérmitage, koel en Calvinistisch opende zijn deuren... mijn hart opende zich, mijn ogen graaiden gretig over de borstelstreken van Matisse, Van Dongen, Rouault, de Vlaminck. Af en toe ging ik zitten en hapte naar adem, de negen straatjes, Vondelpark, Van Gogh en Gauguin, de ene vroeg 50 frank, de andere kreeg twee tekeningen, waanzin neemt de overhand door het nastreven van het goddelijke, het sublieme, het onzegbare. Kan ik, jonge dakloze, U helpen de weg te wijzen zodat u mij 1 euro geeft? Op het water krijgt tijd geen grip, wordt het oneindige tastbaar en sluimert het verlangen naar een nieuwe levenskracht die beaamt waar het echt om gaat. De binnenhofjes van Leiden staan stil, sluiten zich af van de wereld, protheses van ontbrekende visie. De sneltrein zoeft verder door het desolate zwanenlandschap, de laptop van de zakenman vlak boven zijn hoofd verdwijnt onmerkbaar, het is de laatste keer dat hij de trein neemt... zijn hele bedrijf stond er op... nacht... de bewaker... thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten