Afsluiten en heropenen van een jaar blijkt zwaarder te wegen door zijn symboliek dan de louter chronologische volgorde van seizoenen. Dus doken we de eerste drie dagen van het nieuwe jaar onder in het boshutje zonder electriciteit, computer of warm water. Hout klieven voor de Noorse houtkachel was noodzakelijk om het vriespunt binnen te vermijden, en met een goed boek, de dansnovelle 'De etaleur' van Christiaan Weijts, dook ik tussen warme kussens en donsdekens, werden 's nachts wakker van geklop en geschuifel tegen de houten wanden, bakten 's morgens spek en zetten koffie in de Italiaanse caffettiera, werden verrast door sneeuw en rantsoeneerden op het water. Het werd een goede oefening in éénvoud die me nog meer overtuigde dat leven met en in de natuur, geen hel hoeft te zijn. Ik besefte dat de spinnen, fazanten, paarden en koeien in de wei en de onverbiddelijke apathie van de natuur tegenover het menselijke ras net die noodzakelijke relativering bieden, noodzakelijk om terug deel te worden van het geheel dat meer troost biedt dan de gemiddelde aankoop. 
De volle maan in de ijsnacht was groot en blauw. Er is onduidelijkheid over de oorsprong van deze benaming, maar die nacht zag ik af en toe een helblauwe cirkel rond de maan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten