Dolend door de stad zie ik de gigantische arm die het jaren '70 gebouw wegvreet, het sneeuwt en het is koud. Lajos Vajda wacht me op om me zijn visie te tonen op oorlog, geweld en de dood, aan de hand van eerlijke potloodtekeningen, avant-garde collages en wriemelend houtskool, waarna Rik Wouters en Ensor kleur bekennen en me dan toch weer terug doen verlangen naar zwart op wit. Creatieve éénzaamheid gaat gepaard met een diepe existentiële crisis, op zoek naar het universele krijgt het wezen der dingen vorm, Lajos werd 33 jaar en stierf aan TBC (1908-1941).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten