Ik leef in mijn universum en mijn waarheden, voor zo ver ik die heb, ik twijfel. In de stad leef ik met veertig nationaliteiten, sommigen import zonder voorbereiding of aanpassing, primitief, althans vergeleken met mijn strenge opvoeding de eerste twintig jaar van mijn leven. Hoe ouder ik word, hoe meer ik moet wegvluchten van mijn rechtlijnige leven, voor zo ver dit nog rechtlijnig is vergeleken met de doorsnee ambtenaar, en richt mijn blik op andere zaken dan het verwaarloosbare niveau van tv, de totaal irrelevante mening van de buurman van de moordenaar of pedofiel, de laatste mode, of de macht van Electrabel op de binnenlandse politiek. Ik ga naar de grond, kruip op mijn knieën en zoom in op het terras onder de tafel waaraan ik mijn glas wijn drink. Plots zit ik in een ander universum. Een wereld waarin de jonge krekel zich probeert los te rukken uit het spinnenweb, een mier ongewild de voegen van de stenen volgt, mos een tropisch landschap wordt, een afgevallen blad een Zaha Hadid constructie, de aarde een klomp die tegen 200 km per seconde door het heelal schiet en zich nog steeds afvraagt waar dit alles toe leidt.
Heerlijk toch dat er nog ander universums bestaan dan dat ene saaie rechtlijnige...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten