Ricardo Bofill, een architect die tijdens mijn opleiding in St-Lucas reeds door de gangen waarde, een notoir adept van het postmodernisme, naderhand gezien de meest belachelijke architectuur-mode ooit. "Kijk bijvoorbeeld naar het lelijkste hotel op de wereld" zoals ik een gids toevallig hoorde verklaren tegen zijn gevolg op het Astridplein in Antwerpen. Vandaag gaf ik die kant van Montpellier een kans en liep door een postmoderne stad, carte blanche voor de man in kwestie, de natte droom van elke architect. Al blij dat er bomen stonden om de hardheid van zijn totalitaire visie te verzachten, toch genoot ik, gewoon door het obscene van dit ontwerp. En op momenten dat hij zich inhield, of juist geen inspraak had misschien, vooral op die éénvoudige betonnen bruggen over de Lez zonder classisistische pastiche werd ik blij, hoogstwaarschijnlijk door de onvermijdelijke hiaten in een fascistische visie. En toch is de durf van een stad om verder te gaan en een gefundeerde basis te creëren voor de toekomst bewonderenswaardig, met geslaagde en minder geslaagde projecten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten