Na veertien dagen vind ik terug het woord. Berusting. Aanvaarden van datgene wat niet te vermijden valt. En dan kan je dat beter doen in schoonheid. De veruiterlijking van berusting is overal te vinden als je aandachtig kijkt. En spijtig genoeg lukt me dat enkel op vakantie als ik mezelf op een zekere afstand bevind van datgene wat me remt. Berusting vind je in de voegen van een gestapelde muur, de trompetstruik over de weg langsheen het luik van het huis waar de gescheiden vrouw woont, in de groeven van een oester uit het zeewater en de schoenen van de Parijse moeder, de asfaltweg naar de top en de uitgestrekte wijngaarden met in het midden de vergane glorie van het verweerde landgoed. Ik heb één wens... dat ik dit gevoel mag meenemen naar het huis in die drukke stationsbuurt van Antwerpen, waar iedereen vecht om te overleven en de natuur geen kans krijgt (of wordt gegeven).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten