Vorige week liep ik over koppen in Tate Modern en de Royal Academy, gisteren stond ik in BOZAR, Brussel samen met amper tien andere mensen om één van de grootste hedendaagse schilders te beleven, Neo Rauch, een subliem goochelaar uit de voormalige DDR die de mens en zijn zekerheden in vraag durft te stellen. Ik begrijp z'n werk niet onmiddellijk maar het lang genoeg aanschouwen geeft me stilaan het gevoel dat hijzelf beoogt, een ongemakkelijke maar waarachtige houding tegenover macht, wereldorde en betreurenswaardige onveranderlijkheid van de mens. Dat de man dan ook nog fantastisch kan schilderen maakt het samen met het uitzonderlijke kleurenpalet tot een levensnoodzakelijke ervaring die me verder brengt in het begrijpen van de wereld. Derek Jarman stak al z'n schilderkennis in het opbouwen van een schijnbaar onmogelijke tuin op de door de zoute oostenwind geteisterde vlakte naast de kerncentrale van Dungeness in Kent alvorens te sterven aan aids. Dood en leven onlosmakelijk verbonden.
' The nuclear power station is a wonderment. At night it looks like a greater liner or a small Manhattan ablaze with a thousand lights of different colours. A mysterious shadow surrounds it that makes it possible for the stars still to glow in a clear summer sky.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten