Na Mitte en z'n laptops werd het vandaag tijd voor terug meer anarchie en voormalig DDR grondgebied mét ossi's en sociale woonpaleizen. Bij Ohlàlà eet ik een veganistisch spinazietaartje met groene thee, Indochine zingt dat ze kusten op Canary Bay, verlaten fabrieken als alternatieve cultuurtempels bedreigd door projectontwikkelaars, de zon breekt door tussen de reusachtige woonwanden en het tussenliggende braakland, de rokende schouwen van de electriciteitsfabriek langs de Spree, Satan op een balkon. Gisteren yogales gevolgd in het oude postgebouw vol jonge ondernemers en kunstenaars, de ongedwongen open en frisse sfeer bevalt mij wel. Al helemaal in een bio bric-à-brac mood geniet ik van de experimentele en ruime hersenpositie die met beperkte middelen ontroert als bewijs dat een vrouw zonder man als een vis zonder fiets is. Wat verder bemerk ik een bord waarop 'CLEAN IS BORING' en knik instemmend. Morgen terug naar Antwerpen en ik heb er schrik van... tenzij ik dit gevoel mee naar huis neem en de beslissing om mijn ramen aan de straatkant te schilderen bewust en met plezier weer uitstel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten