U weet ondertussen misschien al wel dat ik ontroerd kan worden, en eigenlijk ben ik daar blij om. Zo ook hier in Parijs, waar de lente de blauwe regen en roze kerselaars laat zingen, de wijn aan de houten bistrotafels in Le Pure Café beter doet smaken en de compacte botercroissants van de oude vrouw tussen haar dure guimauves naar extra boter roepen. Abercrombie & Fitch op de Champs-Elysées bewijst dat de juiste sfeerschepping mensen doet kopen, denk aan een kruising van Disney-Versailles met een homodiscotheek, gehuld in een goedkoop cologneparfum. Het ontwerpniveau van de kleding overstijgt dat van C&A niet. Het half uur wachten in rij naast madame non die geniet van haar positie op het balkon waar iedereen haar kan zien is het waard, Bill Viola en zijn tijdmanipulatie doen de rest. Het in donker gehulde Grand Palais lijkt op het nocturama van de zoo, mijn ogen passen zich traag aan en dan voltrekt zich de liturgie van het leven. Wie zijn wij, waar gaan we naartoe, waarom zijn we hier? Vuur, water, lijden, emotie en éénzaamheid, de constante dreiging van het oerfenomeen waarvan we deel uitmaken in beelden, religie in éénvoud, de overeenkomst tussen alle godsdiensten. Robert Mapplethorpe stompt twee uur later ouderwets de jaren '80 in mijn maag en markeert het verschil in tijden, de expliciete, sexuele revolutie ligt ver achter ons, we bevinden ons in de 21e eeuw en een nieuwe taal is noodzakelijk. De taal van emotie, verbondenheid in kwetsbaarheid, overeenkomst en transformatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten