Ze stond al een half uur te wachten in de regen omdat ze de receptie van het Hilton hotel aan de lijn kreeg in plaats van mij. De mail die de vrouw uit Amsterdam bij de Marokkaanse winkel om de hoek stuurde zweeft nog steeds ergens in de virtuele wolk. Uiteindelijk treffen we elkaar, praten, ze zet haar koffers neer in het appartement. Thuis ruilt de boekhoudster een reeds aangekocht schilderij in tegen een ander, ik zet koffie, ze wil van mijn portret af en begint een ingewikkeld verhaal over familie intriges, afbetalingen en homoseksuele neven. Haar atoomharen staan nog stevig overeind ondanks haar kleine gestalte. Ik knik rustig en luister, een beoordeling is momenteel allesbehalve constructief. Op de Vrijdagmarkt eet ik een salade geitenkaas met een glas wijn, maar als de Griekse man passeert worden dat er al gauw vier, Tom à la Ferme wacht in de Cartoon's maar niet op mij. Op het asfalt van de parking ontmoet ik mijn jonge bovenbuurvrouw die ik niet meer zag sinds het tragische ongeval in Laos waarbij ze haar vriend verloor. We pakken elkaar even vast, roken samen een sigaret met tranen in onze ogen voor de absurditeit van dit idiote leven. Nog geen half uur later zetten François Chaignaud en Cecilia Bengolea met hun afgetrainde gezelschap al 'twerkend' op keiharde DJ-beats de wereld op zijn kop, ervaren dansers die alle conventies van een normaal optreden dooreen schudden, er is geen begin of einde, het gaat eindeloos door, net zoals in clubs over de ganse wereld. Gender, leeftijd, dans en aanvaard gedrag worden heruitgevonden en met een indrukwekkende vanzelfsprekendheid en frisheid afgevuurd, een ode aan het leven in licht, kleur, geluid en beweging. De free jazz in het café nadien bevestigt deze dag, er bestaan oneindig veel structuren waarin we ons kunnen begeven, dissonant en consonant. Het is voorlopig nog niet gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten