Mijn god. 50 voorbij. En dan al die vragen. Dit weekend danste ik met De Genoten in de Grand Studio te Brussel. Na drie maanden twijfelen, in vraag stellen van alles, maar dan ook alles in mijn leven. 11 mannen, een grote zaal, en de discussie onderling over engagement. De herfst leent zich hiertoe. En dan plots deze zondagmorgen, Verklärte Nacht van Schönberg en één enkel dansthema. Ik bevind me onder water, één deel van mijn lichaam hecht zich vast aan de grond, de rest beweegt volgens de stroming, de ogen gesloten. Ik sta aan de rand van de vloer en zie al die mannen traag stromen. Ik stroom even later mee, laat even alles los en voel het leven in mijn ganse lijf, zonder grenzen of beperkingen. Ik ken de muziek niet, weet niet wat ik moet doen, laat elke behoefte om te begrijpen voor wat ze is. Economisch gezien: 0. Maar wat een gevoel van vrijheid manifesteert zich in deze achterbuurt, l'arrière de nos villes. Het grijpt me aan. Dit is waar het om gaat. Ontroering, gelijkheid in ongelijkheidheid en tijdloosheid. En mannen die zich durven laten gaan in alle lichamelijkheid en emoties. Redelijk uniek en bevrijdend in deze tijden van beperking en extreme controle.
