Ik zit op de tweede dag van het jaar op een stoel aan een tafel voor een raam en kijk uit over de velden met verderop de donkere bosrand. In het verlengde van mijn gezichtsveld ligt een weg doorheen de zwarte stammen van dennen die op zich een onbekend universum vasthouden, op het einde een lichtere, onbepaalde vlek. De weg is kaarsrecht wat niet wegneemt dat vanuit de flanken onverwacht vormen kunnen opduiken. Rechtdoor is de snelste manier. Het bos heeft mij meer te bieden dan de vlek aan de horizon en ik beslis om mijn dag te beginnen met een sigaret, tassen koffie en pannenkoeken met suiker maar vooral door verder te gaan met het uitvinden van vogels en kraftwerk, harde lijnen en zwarte vlekken, kleverig gekleurde amoebes in een zee van oppervlakkigheid. Op voorwaarde dat het dit jaar in alle zachtheid en respect voor mezelf mag gebeuren, overtuigd van mijn weg.
