zo denk ik er ook over

OZU -  - The end of summer

ik schrijf opnieuw iets... met tegenzin en dan ook weer niet omdat het iets van mezelf is. De confrontatie met het leven doet mij terug zin krijgen om te communiceren en tezelfdertijd besef ik dat dat niet vanzelfsprekend is. Toen ik 16 was voelde ik weerstand om mee te rijden in de open jaguar voorbij het populaire studentencafé. En nu 35 jaar later voel ik het weer, diezelfde weerstand, zeker na het bekijken op FB, vanwege het verplicht blokkeren, van het nieuwe lief van mijn toekomstige ex-man in mijn appartement voor één van mijn schilderijen, zonder enige gêne Het doet emotioneel pijn, en dat is niet van deze tijd. De voorbije jaren was er één idee dat de overhand nam, dat ik de spelregels niet snapte. En nu wordt het, met tegenzin, klaarder dat ik die spelregels niet kan aanvaarden. Nadeel daarvan is dat ik alleen kom te staan zolang ik niemand tegenkom die op dezelfde golflengte zit. Ik zonderde mij af om te schilderen de voorbije jaren, zonder echt te begrijpen waarom. Mijn mentor Tuur Bogaerts zei me 25 jaar geleden dat ik niet gemaakt was voor deze wereld. Ik haat het maar het blijft mij achtervolgen. Ik zou wel willen meespelen maar het lukt mij niet, ik moet mijn eigen weg zoeken... ik heb geen keuze. Ik vermoed dat het alleen zijn voor iedereen vreselijk moeilijk is en dat volgens zijn capaciteiten invult. De oplossing voor mezelf zal ik moeten vinden... als dat mogelijk is.

mindfulness

'Night Drawing' - pen & watercolour on paper

Ik sta, of liever zit, met mijn mond vol tanden. Mijn blog was mijn uitlaatklep, de laatste tijd zijn mijn tekeningen en schilderijen mijn manier om te communiceren via een taal die geen misverstanden kent. Mijn taal die door niemand gemanipuleerd, verdraaid of verkeerd begrepen wordt. Alleen al de vaststelling dat ik deze woorden bijna vasthou, zegt dat er iets fout zit, gezien mijn plezier in het schrijven. Er kan veel gezegd worden maar het gebeurt meestal niet. Een minimum aan communicatie, zeker als het over verdraaid belangrijke onderwerpen gaat, is een minimum. In deze tijd van mijn leven wordt ik enorm geconfronteerd met wie ik ben,  en de eventuele mogelijkheden om daarin aanpassingen te maken, zeker omtrent de vraag of die eigenlijk nodig zijn en dan vooral voor wie. Hoogstwaarschijnlijk voor mezelf, maar na een elkaar verstikkende relatie van beide kanten, is de duidelijkheid ver zoek, zeker als de verschillen nu duidelijk in de verf worden gezet. Eigenlijk valt er niets te zeggen, het is. Naïviteit en eerlijkheid zijn niet van deze tijd. Of zoals deze week mijn therapeut mijn zware sessie afsloot na een confrontatie met familie en mijn rol daarin die ik meedraag tot nu toe: "Welkom in het leven Geert!"... het hielp. Het neemt niet weg dat ik nog steeds voel dat eerlijke communicatie over de fundamentele elementen van een relatie, welke dan ook, elementair zijn. Na twee maanden op de dool en afdalend tot de diepste krochten der menselijke ziel ("dramaqueen!"), kruip ik terug een beetje recht en laat vaste waarden achter mij, probeer een beetje meer te leven zoals het wordt verwacht, maar blijf geloven in een diepere waarde die het de moeite maakt. En alhoewel een vriendin dweept met de uitspraak van Annie M.G. Schmidt dat vreemdgaan (naast allerlei leuke dingen doen) de sleutel is tot een mooie ouderdom naast een man en kinderen, blijf ik geloven dat niet trouwen en beginnen aan een man en kinderen in de traditionele zin van het woord dan misschien een betere oplossing  was geweest. Voor de man althans want of die er dan mooi oud mee wordt is de vraag. Mindfulness is fijn maar mag geen excuus zijn in een wereld waarin toch nog steeds alles draait om uiterlijk, 'fun' en genieten. Neen er is geen buitenaards leven waaruit we de zin van het leven kunnen halen, die zit in mezelf. Laat ons daar mee verder gaan.