Pasen, het moment om te verrijzen, geboren worden doet iedereen. Ik besef meer dan ooit dat het leven anders in elkaar zit dan ik aannam. De cliché's worden bevestigd en er zijn zaken die ik beter begin te begrijpen, wat gepaard gaat met veel twijfel. Deze morgen kreeg ik een boodschap van Els, die ik nog nooit ontmoet heb, via messenger, 'go with the flow'. En dat is waar ik aan werk, besef dat de zoektocht voor mij startte sinds ik architektuur opgaf en sprong, niet goed wetend wat de bedoeling was, het volgen van een buikgevoel dat me vertelde dat er mij meer te wachten stond dan het samen afwachten van de dood in een comfortabele omgeving. Maar dat dat moeilijk en vermoeiend is op momenten dat de maatschappij ontspoort en mensen worden opgeblazen, ondervind ik deze laatste week. Het begin van de lente, Pasen, de existentiële eenzaamheid die me overviel, zelfs in het gezelschap van vrienden. Een nieuwe visie op het leven is noodzakelijk, het vertrouwen in het meegaan met de stroom en geloven in verrassende wendingen, veranderingen en ontmoetingen wordt realiteit, ook al verzet elke vezel van mijn lijf zich ertegen. En ik ondervind dat er nog mensen bestaan die dat verstaan en begrijpen. Kunst en dans zijn voor mij grote inspiratiebronnen en methoden om deze weg menselijk te maken, het gewone leven op te tillen tot een hoger niveau. Ik leerde een nieuw lief kennen, die mij vanaf het begin duidelijk maakte dat ik het zelf moest aanpakken, mijn eigen weg volgen, voel vandaag weer dat zijn gewenste aanwezigheid geen oplossing zou bieden. De weg is belangrijker dan het doel en dat wringt soms. Maar als ik er in slaag om dit te voelen voel ik me sterk en gelukkig. De invulling van de waarden en zin moet ik zelf ontdekken. En terwijl ik dit schrijf is er die ondertussen kleinere stem die mij zegt op te houden, dat het leven éénvoudiger is. Het evenwicht vinden is de uitdaging. Ik rook terug na 23 dagen stoppen, ik eet te weinig, mijn lichaam doet pijn door de geleden stress. Ik had evengoed iets vrolijks kunnen spelen, maar Stabat Mater van Pergolesi klinkt terwijl de terrasdeur open staat en een frisse wind door de studio waait. Ik moet het leven zelf aanpakken, voelen, ondergaan. Deze week reed ik met de fiets naar mijn ouders in het noorden van Antwerpen en terwijl ik tegen de wind op een veldweg reed, vervloekte ik mezelf, waarom koos ik voor deze weg, of waarom koos deze weg mij. In de villawijk stond alles er nog net bij zoals ik het dertig jaar geleden achterliet, de enorme confrontatie met die tijd die niet meer bestond, alsof er die lange periode niets gebeurd was. De relativiteit sloeg me in het gezicht, de opmerking van mijn ouders dat er wel van alles veranderd was, 15 buren waren ondertussen overleden, deed er een schepje bovenop. De afgelopen week dus, die me deed huilen en van mij een zwak piepkuiken maakte, dit alles in de hoop dat van daaruit weer iets moois of anders groeit, een soort verrijzenis dus, plots krijgt Pasen voor mij die diepere betekenis, net zoals alles in het leven. Maar dan moet je het eerst meemaken en ondervinden, louter mindfulness uitspraken helpen geen zier. Vrolijk Pasen iedereen, laat dit een begin zijn om de dingen anders aan te pakken en beseffen dat religie troost kan bieden maar geen wet mag worden. Er is maar één religie en dat is die van de hoop, liefde en compassie, kortom van het ten volle mens-zijn, amen!
