Ik neem een wit blad papier, een pen en teken een huis, een klein huis, twee langse wanden in ruwe baksteen met voegen waarin mos kan groeien. Daarbovenop plaats ik bogen in hout bedekt met langse planken en afgewerkt met roofing. Tussen de spanten plaats ik isolatie, de binnenkant werk ik af met een dampscherm en planken ruw hout. Als basis giet ik een betonvloer op volle grond en plaats kepers met isolatie ertussen en opnieuw houten planken als vloerafwerking. In de kopse zijden plaats ik glas en leg rondomrond een wilde tuin aan, vol hoog gras, wuivende aren, veldbloemen en klimmers die het dak innemen, rozen, kamperfoelie en blauwe regen. De geur van hooi en hars, een regenbui die stof wegspoelt, een plunje in zacht katoen. Ik dek de tafel ernaast met een wit tafellaken en plaats houten banken. Er is geen plaats meer voor lelijk gekakel of afgunst, de twijfel omtrent identiteit en eigen keuzes steekt de kop op maar verdwijnt bij het opstaan, een tas koffie en een madeleine, lavendel aan mijn voeten, éénvoud in gedachten, het verlaten van de gelaten massa strompelend door de stad langs dranghekken en afgeknakte politielinten.
