Het was vier jaar geleden dat ik naar de tandarts ging. Eén tand verloor een kwart vulling. De tand bestond enkel nog uit 4/5 vulling en een kleine rand oorspronkelijk materiaal. Het viel me op dat door de verdoving de rechterhelft van mijn gezicht gevoelloos werd en ik het idee kreeg dat mijn linkeroog vreemd deed, dat er iets niet in orde was met datgene dat in orde was, het knipperde constant terwijl mijn rechteroog open bleef. Onderweg op de fiets had ik het gevoel dat mensen dachten dat ik naar hen knipoogde. Verdoving, gelatenheid, te veel stil staan of fucking mindfulness aannemen als de oplossing voor alles doet enkel maar inzien dat echt leven schijnbaar problematisch en lastig is, maar dat uiteindelijk het linkse oog het meest blijk geeft van energie en het dichtst aanleunt bij wat het echte leven inhoudt. Proberen, falen, lachen en huilen en weten dat het toch nergens toe leidt dan enkel het voelen van dat ene knipperende oog.
