We zijn acht maanden later en mijn blog bestaat nog, het niet schrijven knaagde al lang, zij het in mindere mate tegenover de behoefte tot het uitbouwen van een nieuw leven. Mijn kunst was daarbij het middel bij uitstek om de noodzaak tot de eerste noodzakelijke economische overlevingsstructuren uit te bouwen draagbaar te maken, maar nu eindelijk het moment daar is om te lezen en deel uit te maken van de imaginaire en soms meer realistischere visie op het leven, wordt het misschien tijd. Het blijft vreemd hoe de neiging tot het vertellen van gewone dingen mijn vingers dirigeert, alhoewel ik anders wil. Ik las Houellebecq, ik ontdekte Houellebecq, zwart en zuiver. De zon schijnt dwars door mijn studio, ik open de doos en open vroegere schilderijen en tekeningen, alsof het nu pas tijd is om een stap verder te zetten, de steeds weerkerende vraag waarom alles bij mij in trage stappen gaat, eigenlijk waarachtig aan de idiote waarheid dat alles op zijn tijd komt, steeds weer verandering, totaal contradictorisch met de homo economicus, Kris Pint vat het zeer treffend samen in zijn boek 'De wilde tuin van de verbeelding', ik besef dat zijn visie een wat rare quinoa-smaak kan hebben, waartegen ik me heftig verzet, maar uiteindelijk is hij een echte visionair, de verbeelding is de methode om de louter economische benadering van het leven, financieel maar ook emotioneel (wat bied ik jou en wat krijg ik terug) te bestrijden, een gedachte die ik bij het lezen plots herken als mijn strijd, reeds als adolescent, en die ik, graag zou ik zeggen onterecht, beschouwde als een niet te verklaren negatieve eigenschap. Ik hing zo net mijn was op het droogrekje terwijl The Pirouettes het geweldige nummer 'le dernier métro' zingen en bedacht plots wat mijn moeder dacht als ze bijna elke dag de was van vier kinderen ophing. Het idee dat ik elke dag het uiterste uit het leven moet halen vermoeit, maar deze gedachte deed mij beseffen dat het een strijd is die iedereen voert, een strijd die uiteindelijk leidt tot het uitputten van het lichaam, het zich verwijderen van een ideaalbeeld, tenzij je er aan wil voldoen. Sociale media is een fantastisch, oppervlakkig glijmiddel, onder de voorwaarde dat het correct esthetisch gebruikt wordt, en het stemt mij tevreden dat er hoe langer hoe minder existentiële waarheden worden gepost in de trant van 'twintig regels om gelukkiger te worden' of 'het leven is enkel leven in het nu'. Want het leven is verleden, heden en toekomst. Als één geheel, of je het nu wil of niet. Het werk dat ik de voorbije twee jaar maakte, blijkt een fantastische schat aan informatie, desnoods te herwerken of te vernietigen. Het is net dat verleden dat maakt tot wie wij zijn, zuivere diamanten van schoonheid en extreme lelijkheid die tonen dat we het uiterste uit het leven proberen te halen, ongeacht wat de toekomst ons brengt. Wij zijn geen producten.
 |
| Secret Garden - pen & waterverf op papier |
