waar is de wind gebleven?

met vrienden discussieerden we over de verandering van architectuur tegenover de jaren '60. Aanleiding was het werk van César Manrique op Lanzarote, futuristische gebouwen in de lava, organische vormen en traditionele architectuur, met een intense wisselwerking tussen interieur en zijn omgeving, uitgaande van communicatie en respect. En opeens viel de uitspraak dat architectuur toen meer sex-gerelateerd was, ik vond dit nog geen gek idee. Herinner U Barbarella, grote zit-ligmeubels in het midden van de living, dicht bij een immense zwevende open haard, veel bloemmotieven, felle kleuren. Kijk wat er nu van overblijft, de woonkeuken, kaal en slecht bedacht minimalisme, het uitsluiten van gevoelens, nuances, en vooral natuur.  Architectuur straalt nu hoog boven ons als een neonbord in Las Vegas en is meestal louter een goeie investering. Waar bleef de mobiel, de fantastisch organische vormen, sensueel, gedreven door de wind, met geluid en zachte onvoorspelbare bewegingen, die verrasten, nooit hetzelfde maar steeds weer veranderend onder invloed van de natuur?