28 mei 2013
25 mei 2013
la petite sonnette d' alarme
Luid tromgeroffel in de verte, ik voel me leeg, lees mijn blog uit 2008, sta versteld van de verbeelding en vraag me af wat er veranderd is. Kleine dingen die me beroerden, vroegen om vastgelegd en gedeeld te worden in woorden. Is dit ouder worden? Is de evolutie in mijn schilderen, van louter figuratief naar abstractie en diep gegraaf in mijn ziel, de reden? Of ben ik uitgedeeld en staat er een nieuwe fase te wachten? Dit jaar ga ik hierop geen antwoord krijgen vermoed ik, de zon krijgt geen kans om mijn hart te verwarmen. Mijn demente schoonmoeder zit in een gesloten instelling, mijn lichaam takelt verder af, de dood komt dichterbij en in paniek trek ik voortdurend weg van dit enge en verstikkende leven van voetbal, crèches en naschoolse opvang, vrouwen die zeuren over de onmogelijkheid van de eigen keuze om werken te combineren met hun Hanneloreke en Jonaske, valse kneuterigheid neemt de overhand, alles wordt verkracht tot leuke hebbedingetjes om geld te slaan uit een algemeen ongenoegen, stoere Bartel noemt zijn groenten op tv 'tomaatjes', ik haak af. Hakmes in de kop, afgerukte kinderarmen, patenten op planten, verkavelingsangst en ultragevaarlijke windmolens, we kruipen terug in ons kot en hebben heimwee naar vroeger waardoor alles stilstaat. Misschien brengt dat me tot een antwoord op mijn vraag. Creativiteit moet geteeld worden, een zachte voedingsbodem vol warme wormen die de grond uitkruipen en mensen besmet, ze wakker schudt en laat kennismaken met de liefde die we allemaal missen.
23 mei 2013
19 mei 2013
18 mei 2013
12 mei 2013
dansen
Ik dans en weet niet waarom, althans ik kan het niet uitleggen waarom ik er mee begon, ik plande deze intensieve dansweek om uit te zoeken wat me leidt. Drie dagen improvisatietechnieken met Mat Voorter in La Raffinerie in Brussel, een dag optreden met ons dansgezelschap De Genoten in Ath, en een volledig weekend Axis Syllabus met Baris Mihci in studio Hybrid.
 |
| Waechter - A.R.Penck |
Het voelt aan als een avontuur, een onderzoek naar mijn grenzen, tekortkomingen, slechte gewoonten, drijfveren, diepe gevoelens of identiteit, mijn lichaam doet pijn, mijn heup diep in mijn liesstreek steekt, mijn nek stijf door mijn aangeboren verkramping door het feit dat ik met te veel moeite mijn best wil doen terwijl dat nou net niet echt nodig is in dans of het leven. Des te minder ik mijn spieren gebruik des te vlotter en soepeler de dans, het tegenovergestelde van
 |
| Baris Mihci |
wat me geleerd werd. Ik smeet me in de professionele dans en ik ben blij, mede door mijn licht autisme, alles of niets, duidelijkheid in bedoelingen of plannen. Thuis sla ik moe mijn boek open over A.R. Penck en zie losse en vrije schilderijen, besef plots dat een intensieve week schilderen ook een goed idee is. Uiteindelijk komt het erop neer om net die vrijheid te vinden die kan helpen om het banale van het leven te overstijgen.
 |
| Mat Voorter |
5 mei 2013
4 mei 2013
zielvoedsel
 |
| paviljoen Gerrit Rietveld |
 |
| Paviljoen Aldo Van Eyck |
 |
| Joep Van Lieshout |
Twee vazen, twee urnen, twee potten met dezelfde plant, twee kandelaars of een combinatie van deze elementen is het vaste thema achter de ramen der Nederlandse huizen. Het weerhoudt mij er niet van om met Van Gogh een sla met brie te eten, noten en honing er bovenop, terwijl hij vertelt over z'n monsterlijke schildersdrang achter de muren van de inrichting, dikke klodders bezeten verf in vreemde kleuren die het geheim der natuur trachten te ontluisteren. Aldo toont me het grondplan van zijn paviljoen, verplichte leerstof uit mijn architectuuropleiding maar nu tastbaar terwijl ik er in verdwaal, het verschil tussen open en omsloten is niet meer duidelijk, ik geniet van de oorsprong der goede bouwkunst en feliciteer Rietveld met zijn bijdrage, licht, zon, doorzicht, een ode aan het leven en een open geest, net zoals het ruime omliggende landschap van de Veluwe dat zijn schapen verwarmt met de aardse geur van droog stro en zijn natte hondenneus in mijn hand duwt, alweer die open blik in trouwe ogen. Joep van Lieshout krijgt mij alweer op de knieën, ik sleur me met moeite verder tot aan het raam van de woonwagen en gluur over de rand binnen in de polyester baarmoeder vol witte kussens, appelblauwzeegroene badkamer temidden van sparren, de wielen eronder geven me het vrije gevoel nergens thuis te moeten horen, vertrek indien nodig! Charley Toorop staat op de achtergrond te neurieën, ze brengt me van de wijs, een clown, een appelboom vol roze bloesems, een schedel, de éénzaamheid van de herder naast de grafheuvels, de plaats van het voormalige Belgische vluchtelingenkamp uit de eerste wereldoorlog, het verduidelijkt Erlend Loe's Doppler, waarin het hoofdpersonage zich na een val met de fiets terugtrekt in de natuur en een totem kapt uit dennenhout, zijn gezin en geijkte normen achterlatend, en samen daarmee de geest opent, noodzakelijk om grootse dingen te verwezenlijken, een deel rebellie, een deel inzicht, en een groot deel belangeloosheid. 
.gif) |
| grondplan paviljoen Aldo Van Eyck |
Abonneren op:
Posts (Atom)