Luid tromgeroffel in de verte, ik voel me leeg, lees mijn blog uit 2008, sta versteld van de verbeelding en vraag me af wat er veranderd is. Kleine dingen die me beroerden, vroegen om vastgelegd en gedeeld te worden in woorden. Is dit ouder worden? Is de evolutie in mijn schilderen, van louter figuratief naar abstractie en diep gegraaf in mijn ziel, de reden? Of ben ik uitgedeeld en staat er een nieuwe fase te wachten? Dit jaar ga ik hierop geen antwoord krijgen vermoed ik, de zon krijgt geen kans om mijn hart te verwarmen. Mijn demente schoonmoeder zit in een gesloten instelling, mijn lichaam takelt verder af, de dood komt dichterbij en in paniek trek ik voortdurend weg van dit enge en verstikkende leven van voetbal, crèches en naschoolse opvang, vrouwen die zeuren over de onmogelijkheid van de eigen keuze om werken te combineren met hun Hanneloreke en Jonaske, valse kneuterigheid neemt de overhand, alles wordt verkracht tot leuke hebbedingetjes om geld te slaan uit een algemeen ongenoegen, stoere Bartel noemt zijn groenten op tv 'tomaatjes', ik haak af. Hakmes in de kop, afgerukte kinderarmen, patenten op planten, verkavelingsangst en ultragevaarlijke windmolens, we kruipen terug in ons kot en hebben heimwee naar vroeger waardoor alles stilstaat. Misschien brengt dat me tot een antwoord op mijn vraag. Creativiteit moet geteeld worden, een zachte voedingsbodem vol warme wormen die de grond uitkruipen en mensen besmet, ze wakker schudt en laat kennismaken met de liefde die we allemaal missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten