pure simplicity

Mortsel

Vandaag zat bij De Morgen een bijlage met een foto overzicht van 2013. Eén foto, of beter serie foto's, met begeleidende tekst van Lotte Beckers, toevallig dan nog mijn bovenbuurvrouw, greep mij enorm aan en ging recht naar de essentie van wat er scheelt in de huidige maatschappij en de nieuwe valse vraag naar veiligheid en zekerheid. Vooral de zin dat deze samenleving niet meer kan of wil omgaan met zwakte is uitzonderlijk:

'De naakte wanhoop van een verwarde man. In het beeld van Jonathan Jacob in de politiecel van Mortsel komt zo veel samen. Hoe deze samenleving omgaat met zwakte. Hoe gruwelijk fout het kan lopen als niemand wil helpen. Hoe pijnlijk het wordt als ook achteraf iedereen de handen wast in onschuld. Hoe zwaar om dragen het gevecht om de waarheid moet zijn voor het gezin Jacob.'

voor wie het niet weet: de man is toen overleden

...

Sigur Rós: Dauðalogn from Sigur Rós Valtari Mystery Films on Vimeo.

perceptie

Ontdekkingen, nieuwe bevindingen of gedachten, andere invalshoeken en benaderingen. Het leven is één grote amorfe vorm van perceptie, one day you're in, the other you're out! Geluk hangt af van de flexibiliteit van onze geest, het op het juiste moment manipuleren van de chaos aan gedachten en ideeën, vals of waarachtig (meestal vals...). Ik vond twee interessante kunstenaars via het web met een heel eigen kijk op de realiteit en dat bevalt me wel, de Spaanse Paco Pomet en de Italiaanse Nicola Verlato.

 Paco Pomet

Nicola Verlato

kerstsfeer

danst

workshop Thomas Hauert - La Raffinerie - Charleroi Danses - Brussel - 9-13/12/2013

foto's: Thibault Gregoire 

loslaten

Loslaten is een mooi woord dat je pas verstaat door ouder te worden, twee uitersten bij elkaar omdat loslaten nou net wordt geassocieerd met zot geweld, het tegenovergestelde van wat opvoeding oplegt. Afscheid nemen van valse verwachtingen of opgelegde, zogenaamd vaste waarden, totaal onbestaand uiteindelijk en het resultaat van perceptie, mijn tot nu toe grootste ontdekking in dit zielige bestaan. Alles is perceptie, mijn  partner, mijn job of het niet meer beantwoorden aan het hebben van een omschreven job, mijn visie op de wereld, de visie van de wereld op mij. En hoe meer ik zoek des te meer ik tot de vaststelling kom dat alles loslaten de juiste oplossing is. Geen verwachtingen, geen loze beloftes, geen zware seksuele invullingen of achterlijke kerstboomdiscussies. Het leven vorm je zelf, in al zijn vrijheden. Het pijnlijke is dat je pas tot inzichten komt door fouten te maken of met volle kracht met je hoofd tegen de muur gesmeten te worden. Ik loop door de Liverpoolstraat langs Afrikanen, op losse kasseien alsof het rotsen zijn in Noorwegen, de geur van smeerolie en sproeivloeistof,  'gestolen' auto's op grote vrachtwagens naast het plaatselijke politiebureau, de euforische maar extreem destructieve architectuur van het machtigste architectenbureau van België (Jaspers-Eyers) overschouwt alle misérie zonder enige gêne. Brussel wekt een hele boel los in mij, en ik moet toegeven dat het dichter staat bij de realiteit dan de fucking beschermende klootzakkerij van het bedrijven steunend beleid in Antwerpen, of hoe pretpark Vlaanderen een realiteit wordt. Iedereen binnenkort naar Uplace voor enige sprankel van leven naast het leven in de Belgacomtoren.

Een plek voor iedereen!

Johny Eyers vertelt over de beleveniswaarde van de architectuur en de aandacht die aan duurzaamheid werd besteed bij de ontwikkeling van Uplace Brussels. 

Uplace biedt belevenissen voor iedereen: kinderen, teenagers, jonge professionals, druk bezette ouders en actieve senioren! 

mag ik U voorstellen, de man die gaat zeggen wat wij wensen in ons leven...

juist of fout

De confrontatie die ik aanga verwart mij, brengt me in een tussengebied, een soort van matrix zone die geen rekening houdt met de tendentieuze, door journalistieke opinies zacht opgelegde gedragspatronen. Ik tracht uit te leggen aan vrienden en bedrijfsmensen, gisteren bij de voorstelling van het boek 'de tafel van 7' van Herman Konings, wat hedendaagse dans is, waarom ik ervoor koos, ook om te gaan schilderen, en hoe ik probeer te overleven in deze economisch gestimuleerde maatschappij. Op zo'n momenten besef ik dat ik keuzes maak voor mezelf, op mijn gevoel afgaand, stap voor stap, niet wetend wat mijn einddoel is. Geen stijgende grafieken, want dalend is not done. Twijfel is mijn bondgenoot, het in vraag stellen van alle vaste waarden en normen die gemakkelijk aanbeden worden als een ingebeelde houvast om door het leven te geraken. Niemand hoort graag dat men éénzaam blijft in dit bestaan, ongeacht het hebben van een relatie of niet. Niets is zo fijn als voortdurend op een ander spoor te worden gezet, terecht gewezen worden dat alles wat je doet kan bijgestuurd worden, verfijnd of verruwd, juist of onjuist, aanvaard of onaanvaardbaar. Ik danste vandaag met mannen, hetero of homo, intensief tot mijn spieren verkrampten, twijfelend of ik wel juist deed of niet. Het doel was om samen in groep iets te creëren dat nieuw is, een verfrissende kijk biedt op het leven met zijn trieste absurditeit. Maar wat een verrijking voor mezelf, het omarmen van een man, langzaam bewegen door een de prachtige ruimte van La Raffinerie te Brussel, de visie van Clinton Stringer op bewegen, net te veel of te weinig, te snel of te langzaam. De oneindige zoektocht naar de mogelijkheden van het lichaam, de mooiste elementaire architectuur die er bestaat, even te proeven van wat de toekomst ons ooit zal bieden, deeltjes die spontaan ontstaan en dan weer verdwijnen zonder enige denkbare reden. Ik ben gelukkig.

'Slaap' als 2e finalist Saatchi Online in 2009

Soldaat I in de finale

http://www.schilderijvanhetjaar.be/finalisten

Uit 285 inzendingen werden uiteindelijk 13 finalisten gekozen waaronder mijn Soldaat I.