we're all in this together

De strijd die ik de laatste maanden voer begint stilaan vorm te krijgen maar niet beantwoordend aan de duidelijkheid die algemeen geëist wordt. Het ontsnappen aan de tendens om voor of tegen te zijn, de ingebeelde behoefte een mening te moeten vormen over gebeurtenissen die het gevolg zijn van diezelfde eis om duidelijkheid, vergt persoonlijke offers. 

'my sweet monster' - acryl on paper

het dilemma

Ik heb een probleem. Twee maanden na mijn afzondering in Oostenrijk kom ik niet meer op mijn poten. En het meest vreemde is dat niemand dit verstaat, het stuit op verzet. Ik heb het gevoel dat ik die maand was wie ik ben en wil zijn. Eens thuis heb ik alles wat ik wil, branden er kaarsen in mijn huis, maak ik courgettes in de oven, de kat kijkt in mijn ogen. Ik ben gezond en zit vol energie. En toch is er die constante melancholie, en loopt mijn hart vol verdriet. Een gevecht tussen aanvaarding en verzet. Blijven stilstaan of verdergaan. Ik moet toegeven dat het een sterke emotie is die mij inspireert tot nieuw werk en het maken van een choreografie omdat dans misschien de redding kan brengen. Is dit de tol van het kunstenaarschap? Een pak Camel per dag is de standaard, ook al hoest ik mijn longen uit het lijf, wijn vloeit vlot binnen. En ik vraag me af waarom. Het is alsof ik nooit had mogen gaan op dit avontuur en dan anderzijds uiteraard wel omdat het moest. Ik ben moe.

happy owners

Schwarzen Mann/ Miss Baum/ Narcissus/ Soldier II

acryl on canvas

De stad is van ons

'De stad is van ons' - Dyab Abou Jahjah

Dit boek lezen is geen vrolijke gebeurtenis. Niet aangeraden te gebruiken voor het slapen gaan, zoals ik deed, om 's nachts niet ongerust wakker te liggen. Ik hoop dat iemand anders in mijn vriendenkring het wil lezen om een andere mening te horen. De opzet van het hele boek variëert van slimme propaganda methodes tot mooie bedenkingen over een nieuwe maatschappij in de stad. Mogelijke 'scenario's' in Antwerpen die eindigen met raketten die ofwel richting Kempen of richting stad worden afgeschoten tussen salafisten en geïntegreerde moslims, naargelang de stad evolueert tot dumpingplaats of versterkte burcht voor de middenklasse, deden mijn wenkbrauwen fronsen. Dreigen met volgens Jahjah realistische evoluties om in het laatste hoofdstuk te besluiten dat we dus allen maar moeten samenleven met en naast elkaar, doet meer fronsen. Het maakt me ongerust en triest. Zijn bewering dat alle leraren in het beroepsonderwijs waar de allochtoon wordt gedumpt, niet geëngageerd zijn, zich niet aanpassen aan de leerlingen zoals het volgens hem zou moeten zijn, wordt weerlegd door vrienden. Dat vasthouden aan kunstmatige culturele identiteit en het verdedigen van ouderwetse waarden nefast is voor de maatschappij, daar kan ik me nog in vinden. De problemen rond allochtone jongeren en families enkel wijten aan racisme en discriminatie is dan weer te kort door de bocht naar mijn gevoel, of is het dat niet? Kortom een verontrustend boek geschreven vanuit het gezichtspunt van 'de misnoegde allochtoon', ook al haat hij onderscheid en hokjesdenken. Een moeilijke deze... help mij te begrijpen!