Ik heb een probleem. Twee maanden na mijn afzondering in Oostenrijk kom ik niet meer op mijn poten. En het meest vreemde is dat niemand dit verstaat, het stuit op verzet. Ik heb het gevoel dat ik die maand was wie ik ben en wil zijn. Eens thuis heb ik alles wat ik wil, branden er kaarsen in mijn huis, maak ik courgettes in de oven, de kat kijkt in mijn ogen. Ik ben gezond en zit vol energie. En toch is er die constante melancholie, en loopt mijn hart vol verdriet. Een gevecht tussen aanvaarding en verzet. Blijven stilstaan of verdergaan. Ik moet toegeven dat het een sterke emotie is die mij inspireert tot nieuw werk en het maken van een choreografie omdat dans misschien de redding kan brengen. Is dit de tol van het kunstenaarschap? Een pak Camel per dag is de standaard, ook al hoest ik mijn longen uit het lijf, wijn vloeit vlot binnen. En ik vraag me af waarom. Het is alsof ik nooit had mogen gaan op dit avontuur en dan anderzijds uiteraard wel omdat het moest. Ik ben moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten