NEEN! JA! misschien...

Alleen al het feit dat internet tegensputtert op het moment dat ik beslis om mij te wagen aan een nieuwe blog symboliseert datgene wat ik wou proberen te noteren. Het ontzettend idiote idee van mij om zekerheid en opgedrongen patronen overboord te gooien en zelf te ontdekken welke de mogelijkheden zijn in mijn leven wreekt zich op een zoete manier. Gedaan met het spelen van de achterlijke huisvrouw, wat in de plaats komt is een mengeling van complete euforie en bevrediging van mijn emoties, vooral die in de omstreken van het hart, alles wat met verstand te maken heeft blijft zich onverbiddelijk vastbijten als een vampier, met opgeheven vinger en misselijke gevolgen. Ik sta te schreien voor de doeken van Mark Rothko in Den Haag en wordt nadien ziek van de slechte garnaalkroketten in een vreselijk havenrestaurant in Scheveningen. Na een jaar geen tv te hebben gezien, werd ik gisteren gechoqueerd door een complete achterlijke kwis met 'normale mensen'. Adriaan Van den Hoof werd platgespoten om existentieel te lachen, een lach die ik nog nooit had gehoord, na al wat ik in mijn leven meemaakte, lachte die lach mijn leven uit, een scheet, holle woorden die elke vorm van menselijkheid herleiden tot een pijnlijke negatie van empathie of vooruitgang. Ik weet het zelf niet meer op dit moment maar blijf verdergaan, ontdek met het ouder worden dat al die opgehemelde idealen redelijk leeg zijn en helemaal niet euforisch. Man? Vrouw? Liefde? Relatie? Doel? Dood? Nut? Juist of fout? Gelijk of ongelijk? Klaarkomen? Sex? Verwachtingen? Het blijkt uiteindelijk een illusie. Zolang ik nu leer om af en toe eens iemand in mijn armen te kunnen houden, te dansen en al mijn emoties in mijn kunst te kunnen ventileren, kan dat een tegengewicht bieden aan de onlangs gehoorde reclame op de radio waarin een vrouw liever een groepsverzekering wil dan loonsopslag. Of hoe we allen vreselijk gemanipuleerd worden om te werken voor een kunstmatige maatschappij en te vergeten wat we nu echt zelf willen. Wat ik zelf wil is nog niet helemaal duidelijk maar ik werk er aan, pensioen of niet. En gemakkelijk is dat niet... maar hey, 'we're all gonna die anyway'.

BLAU

Eindelijk is het rond, nadert de afsluiting van alweer een ander hoofdstuk in mijn leven, mijn verblijf in Oostenrijk en de emotioneel zware trip die dat met zich meebracht. Sinds juni heb ik niet meer geschilderd en vreemd genoeg is het tonen van dit werk een noodzaak om met veréénde krachten, nieuwe moed en frisse inspiratie verder plannen te maken, een atelier te zoeken waar ik terug datgene wat ik de voorbije maanden meemaakte te kanaliseren, te vertalen in tekeningen en schilderijen. Vanmorgen in bed wist ik het weer zeker, in een moment van zuiverheid: ik wil terug schilderen, ik moet terug schilderen. En dat is een fijn gevoel want het wil zeggen dat ik nog niet uitgepraat ben, noch uitgeleefd of verzadigd. Dat dit zoals steeds met angst en twijfel gepaard gaat, moet ik stilaan aanvaarden. Dit is het leven dat ik wou, dat ik nooit kon uitleggen of bepalen, maar dat door de tijd, ervaring en 'try and error methode' vorm krijgt, in alle onzekerheid en allesbehalve logisch. Het is mijn lot... het is mijn leven.

Ink on Wotruba

Mijn blog was de plaats waar ik het diepste van mezelf gaf... ondertussen is dat verschoven naar schilderen en het effectief veranderen van prioriteiten en ingebakken gewoontes of vanzelfsprekendheden. Dit jaar was chaotisch, enorm chaotisch. Zekerheden overboord en spartelen, dit jaar geen kerstmis meer bij ouders, oude gedragspatronen die leiden tot overdadig drankgebruik om de intrieste herhaling van oude patronen te vermijden. Er moet meer zijn in dit korte leven. En al doet het pijn,  onzekerheid is troef, wat maakt het uiteindelijk uit. Stabiliteit en zekerheid zijn begrippen waarmee ik vals ben opgevoed, ik lach er nu mee. Laat ons alles op losse schroeven zetten, en kijken wat er gebeurt. Dat alles beter dan verpieteren in dit korte, belachelijke leven. Ik hou van U, en U van mij, te nemen of te laten.

Ink on Wotruba