Alleen al het feit dat internet tegensputtert op het moment dat ik beslis om mij te wagen aan een nieuwe blog symboliseert datgene wat ik wou proberen te noteren. Het ontzettend idiote idee van mij om zekerheid en opgedrongen patronen overboord te gooien en zelf te ontdekken welke de mogelijkheden zijn in mijn leven wreekt zich op een zoete manier. Gedaan met het spelen van de achterlijke huisvrouw, wat in de plaats komt is een mengeling van complete euforie en bevrediging van mijn emoties, vooral die in de omstreken van het hart, alles wat met verstand te maken heeft blijft zich onverbiddelijk vastbijten als een vampier, met opgeheven vinger en misselijke gevolgen. Ik sta te schreien voor de doeken van Mark Rothko in Den Haag en wordt nadien ziek van de slechte garnaalkroketten in een vreselijk havenrestaurant in Scheveningen. Na een jaar geen tv te hebben gezien, werd ik gisteren gechoqueerd door een complete achterlijke kwis met 'normale mensen'. Adriaan Van den Hoof werd platgespoten om existentieel te lachen, een lach die ik nog nooit had gehoord, na al wat ik in mijn leven meemaakte, lachte die lach mijn leven uit, een scheet, holle woorden die elke vorm van menselijkheid herleiden tot een pijnlijke negatie van empathie of vooruitgang. Ik weet het zelf niet meer op dit moment maar blijf verdergaan, ontdek met het ouder worden dat al die opgehemelde idealen redelijk leeg zijn en helemaal niet euforisch. Man? Vrouw? Liefde? Relatie? Doel? Dood? Nut? Juist of fout? Gelijk of ongelijk? Klaarkomen? Sex? Verwachtingen? Het blijkt uiteindelijk een illusie. Zolang ik nu leer om af en toe eens iemand in mijn armen te kunnen houden, te dansen en al mijn emoties in mijn kunst te kunnen ventileren, kan dat een tegengewicht bieden aan de onlangs gehoorde reclame op de radio waarin een vrouw liever een groepsverzekering wil dan loonsopslag. Of hoe we allen vreselijk gemanipuleerd worden om te werken voor een kunstmatige maatschappij en te vergeten wat we nu echt zelf willen. Wat ik zelf wil is nog niet helemaal duidelijk maar ik werk er aan, pensioen of niet. En gemakkelijk is dat niet... maar hey, 'we're all gonna die anyway'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten