Een maand geleden dat ik schreef. Het heeft zijn redenen. Ondertussen is er zo veel gebeurd dat het benoemen ervan consequenties inhoudt. Er is het gevoel dat het vernoemen of beschrijven van de voorbije maand afbreuk zou kunnen doen aan de sterkte ervan. Als het leven echt toeslaat worden woorden soms overbodig of te veel. Wat het mooiste moment van mijn leven leek wordt een zware confrontatie, gewoonweg door het horen van één woord, enkele zinnen. Objectieve gebeurtenissen en feiten hebben verschillende levens. Net zoals ik onlangs nog dacht dat mijn leven eerder een 'mood board' is dan het gekende 'mind map' beeld. Alles lijkt even perfect tot er één woord valt en het geheel 180° keert. Wat een minuut eerder als waarheid werd ervaren is het plots niet. Er bestaat geen rechtlijnigheid, de realiteit is afhankelijk van de werking van ons brein. Eén impuls en alles verandert als een mobiel van Calder. Steeds dezelfde struktuur maar nooit hetzelfde. Het is maar welke betekenis je er zelf aan geeft. De nog ruimere blik en de vermoeidheid brengen me op het punt dat ik klaar ben om languit te gaan liggen en te aanvaarden, de onrustige duivel is bedwongen. Ik heb geen keuze in mijn geval. Voortdurend bijsturen en zoeken naar oplossingen om optimaal te leven zijn mijn lot. Creativiteit in denken is een opgave en vergt kracht die niets anders oplevert dan het vergroten van ervaring en levenslust.
