BAMBOE

   

Ik ben bamboe, onkruid maar dan van uitstekende kwaliteit. Een stuk wortel volstaat om uit te groeien tot een bos taaie stengels, zo hard en stevig dat het stellingen bouwt, ondersteunend met de nodige flexibiliteit om stormen te doorstaan. De takken laten zich gewillig onder handen nemen door de wind, uitlopend in frivool ruisend gebladerte blij genietend van zijn vrijheid. Af en toe dient gesnoeid om licht te brengen en z'n omgeving terug te laten ademen, nieuwe scheuten in het verschiet, in volle lente de lucht inschietend als vuurpijlen vol feest en vreugde. En ook al verliest hij gestaag al z'n bladeren, hij blijft altijd fris en groen, vol grondwater, dauw en regen. In grote mate onafhankelijk maar geregeld steun nodig als het de lucht opzoekt. O heerlijke bamboe, ik leef in U. Blijf uzelve, dan doe ik hetzelfde!

new work

pen and acryl on paper

We' re all different animals

Dat men zijn eigen leven kan creëren is een weerkerende wijsheid die me deed inzien dat de mogelijkheden om optimaal in dat leven te staan ruimer zijn dan de aangeleerde clichés. Dat het zo moeilijk en zwaar is om platgetreden paden te verlaten wordt er niet bij verteld. Net op het moment dat ik dacht alles min of meer onder controle te hebben en er een soort evenwicht bestond, veranderde er iets in mij, alsof gewoon tevreden zijn met wat je hebt mij afschrikt. Twee jaar geleden gebeurde het, na een darmkankeronderzoek, knal! Blij dat het uiteindelijk in orde was, nestelde zich de diepe behoefte in mij om op onderzoek uit te gaan, mensen te ontmoeten, met iemand anders in bad te zitten of spiegeleieren te bakken in een keuken waar de zon door schijnt, ook al had ik een relatie van 26 jaar. Een relatie waarin ik gestapt ben met dat naïeve idee dat je kiest en dat er dan niets anders gebeurt, lang en gelukkig. Maar na twee jaar redelijk evenwichtig onderzoek komt daar dan de confrontatie, dat wat ik heel mijn leven geblokkeerd had. Geen aanpassingen meer, geen schuldgevoel. Het zou kunnen dat ik in mijn zoektocht zo ver gevorderd ben dat ik verloren loop en terug de omheining van mijn bestaan moet opzoeken, grenzen waarin het veulen kan loslopen zoals Steph mij vandaag in beeldspraak verwoordde. Goede vrienden zijn zeldzaam maar als ze mij terug mijn eigen waarde kunnen laten voelen, zijn het echte vrienden. Die eigenwaarde is makkelijk om te verliezen en daar moet ik voortdurend aan werken. Want wat is het o zo makkelijk om je te wentelen in zelfbeklag en het negatief beoordelen van eigen daden en gedachten. De focus op wat je zelf waard bent en eigen intenties in het leven is het moeilijkst en daar moet serieus aan gewerkt worden. Dat het zo'n pijn moet doen en sommige zekerheden overboord gesmeten dienen te worden, is de voorwaarde klaarblijkelijk. Creatief omspringen met de wereld, de maatschappij en je plaats daarin vergt inspanning. Mijn drang naar vrijheid ontspoort en smijt alles onderweg de vuilbak in. Dus is het tijd voor bezinning, meditatie. Binnen twee weken vertrek ik opnieuw naar het stiltehuis in Fraipont, waar ik zeven jaar geleden de beslissing nam om te stoppen met mijn leven als architekt en me te verdiepen in mijn schilderkunst en dans. Met angst om het hart me af te zonderen zonder contact met de buitenwereld en even terug in mezelf te dringen en te voelen wat belangrijk is voor mij, los van alle gevestigde normen en waarden. Ik heb nog steeds geen spijt van alle stappen in mijn korte leven, alleen hoop ik dat er enkelingen zijn die me volgen, niet veel, enkel die mensen die belangrijk zijn voor mij. Dat zou fijn zijn, maar ik moet toegeven, dat is niet vanzelfsprekend. Il faut pouvoir assurer un emploi exigeant...

'We're all different animals' - acryl on paper