les amants

Hoe langer ik me er toe aanzet om te schrijven, des te moeilijker het wordt.

Waar ik vroeger schreef over leuke dingen, voel ik de aandrang om dieper te gaan.

Want wat ooit leuk en vanzelfsprekend  leek, verdwijnt met de tijd als sneeuw onder de zon. Niet dat ik volledig uitgeteld ben, dat niet, maar er is iets anders in de plaats gekomen.

Er is niemand meer die kost wat kost voor mij wou zorgen, ik sta er alleen voor.

Zes maanden geleden vertrok ik thuis omdat ik voor de keuze werd gesteld, één van de twee moest vertrekken.

Ik dook onder in mijn atelier, sliep op een matras op de grond en besefte dat het zo ver was.

Gedaan.

En op dit moment, zeven maanden later, begint er stilaan iets te dagen, dat wat fout was, wat niet klopte, de sprong in het duister, reden te over om verder te gaan op mezelf.

Met de nodige twijfel, want wie is nu honderd procent zeker van zijn stuk?

Wat was het gemakkelijk geweest om de rest van mijn leven verder uit te zitten in zelf opgebouwde zekerheid en financiële vastheid.

Ik moet toegeven dat deze trip allerminst fijn is, en de maatschappelijke druk groot is.

Maar ik heb geen keuze meer.

Geloven in mezelf is de enige basis waarop ik moet verdergaan, en dat dat mij in de enkele sporadische contacten nadien verweten werd door mijn ex-man is des te meer confronterend.

Ik heb alleen mezelf om de rest van mijn leven zinvol in te vullen en dat vergt werk, geen nieuwe familie of fijn huishouden dat wacht met eten in de keuken... it's up to me now (om eens iets in het Engels te zeggen).

En pas nu zijn er enkele weinige momenten waarop ik zie dat er een kans is op slagen, dat er iets verschijnt, niet zichtbaar maar subtiel voelbaar in mijn hart dat zich met moeite terug probeert te openen na onnoemelijk lange tijd.

Dat dit de volgende periode terug kan worden doodgeslagen door praktische en financiële regelingen besef ik maar al te goed.

Maar net door deze lange, moeilijke, op mezelf teruggebrachte periode door te maken, kan het niet anders dan dat ik er sterker uit kom.

We werden nooit opgevoed als nomade, wachtend op wat de dag brengt, en alles wordt er aan gedaan om dat uit te sluiten.

Ik zag gisteren 'Les Amants' van Louis Malle en werd ontroerd door de romantiek: vrouw, man, minnaar, confrontatie, en de vlucht met een derde, beseffende dat ook dat nooit zal blijven duren als de eerste intense ontmoeting.

Kortom het leven zoals het is.

FIN

Terror eyes with a wink

Haha! Nog niet onder de mat. Laat mijn laatste bericht van 10 september dateren, reden te meer om te schrijven. Ik leer bij. Over het leven. Over de relaties tussen mensen. Over de absurditeit van dit bestaan. Of zoals een goede vriend mij in het gezicht smeet (wat ik trouwens helemaal geen probleem vind want slagen krijgen is soms nodig), ik leefde in een beschermde bubbel, met een man die mij graag zag en alles (bijna alles) deed om mijn leven zo fijn mogelijk te maken. En plots bevind ik me in een situatie die dichter aanleunt bij het leven, dat wat ik altijd probeerde te vermijden. Die van overleven, en zoeken wat nu uiteindelijk de weg is die ik zelf moest vinden. Het totaal terugvallen op mezelf en waar het uiteindelijk om draait in dit korte leven (want de tijd gaat nog sneller dan vroeger). Vooral de confrontatie met anderen en hun verhalen opent een nieuwe wereld. Het is nooit rozengeur en maneschijn, iedereen is op zoek, met vallen en opstaan, diepe dalen en mooie hoogtepunten. Kortom de vervlakking is weg en ruimde baan voor twijfel, trial & error, alleen zijn en verbinding maken, net datgene wat ik miste in mijn leven. En het doet meer pijn dan wat ik gewoon was maar ik voel dat ik leef, met de nodige twijfel en angst. Want uiteindelijk weet niemand de magische formule om te overleven. Het blijft zoeken en aftasten. En rekening houden met het feit dat van het ene moment op het andere alles kan veranderen. De uitdaging bestaat er in om van elk moment het mooiste te maken, wat er ook gebeurt. Het loslaten van patronen en verwachtingen is moeilijk, uiteindelijk zou het zelfs mogelijk zijn dat ik ("IK, IK, IK!") op het einde van de rit tot de conclusie kom dat wat ik zocht niet bestaat. Maar sinds kort kan ik aanvaarden dat wie ik ben genoeg reden heeft om te bestaan. Of mijn visie op de wereld nu aansluit op de meerderheid of niet. Een huis is voor mij niet zomaar een hoop stenen, een kat is niet een doorgeefdier uit het asiel, een man is voor mij geen louter seksueel object, het leven bestaat niet uit enkel fijne dingen. Dat ik daarin niet te ver mag gaan besef ik ten volle, ik pas mij aan. Maar op mijn manier, veel tijd, onderzoek en aftasten. Dat er niet veel tijd is om dit alles in vraag te stellen is duidelijk. Maar ondertussen leef ik en probeer daarin de zin te vinden. Net die zoektocht is mijn doel, niet zonder het dagelijkse leven en zijn fantastische momenten te ondergaan en ervan te 'genieten' (oeps, ik zei het verboden woord!).