Haha! Nog niet onder de mat. Laat mijn laatste bericht van 10 september dateren, reden te meer om te schrijven. Ik leer bij. Over het leven. Over de relaties tussen mensen. Over de absurditeit van dit bestaan. Of zoals een goede vriend mij in het gezicht smeet (wat ik trouwens helemaal geen probleem vind want slagen krijgen is soms nodig), ik leefde in een beschermde bubbel, met een man die mij graag zag en alles (bijna alles) deed om mijn leven zo fijn mogelijk te maken. En plots bevind ik me in een situatie die dichter aanleunt bij het leven, dat wat ik altijd probeerde te vermijden. Die van overleven, en zoeken wat nu uiteindelijk de weg is die ik zelf moest vinden. Het totaal terugvallen op mezelf en waar het uiteindelijk om draait in dit korte leven (want de tijd gaat nog sneller dan vroeger). Vooral de confrontatie met anderen en hun verhalen opent een nieuwe wereld. Het is nooit rozengeur en maneschijn, iedereen is op zoek, met vallen en opstaan, diepe dalen en mooie hoogtepunten. Kortom de vervlakking is weg en ruimde baan voor twijfel, trial & error, alleen zijn en verbinding maken, net datgene wat ik miste in mijn leven. En het doet meer pijn dan wat ik gewoon was maar ik voel dat ik leef, met de nodige twijfel en angst. Want uiteindelijk weet niemand de magische formule om te overleven. Het blijft zoeken en aftasten. En rekening houden met het feit dat van het ene moment op het andere alles kan veranderen. De uitdaging bestaat er in om van elk moment het mooiste te maken, wat er ook gebeurt. Het loslaten van patronen en verwachtingen is moeilijk, uiteindelijk zou het zelfs mogelijk zijn dat ik ("IK, IK, IK!") op het einde van de rit tot de conclusie kom dat wat ik zocht niet bestaat. Maar sinds kort kan ik aanvaarden dat wie ik ben genoeg reden heeft om te bestaan. Of mijn visie op de wereld nu aansluit op de meerderheid of niet. Een huis is voor mij niet zomaar een hoop stenen, een kat is niet een doorgeefdier uit het asiel, een man is voor mij geen louter seksueel object, het leven bestaat niet uit enkel fijne dingen. Dat ik daarin niet te ver mag gaan besef ik ten volle, ik pas mij aan. Maar op mijn manier, veel tijd, onderzoek en aftasten. Dat er niet veel tijd is om dit alles in vraag te stellen is duidelijk. Maar ondertussen leef ik en probeer daarin de zin te vinden. Net die zoektocht is mijn doel, niet zonder het dagelijkse leven en zijn fantastische momenten te ondergaan en ervan te 'genieten' (oeps, ik zei het verboden woord!).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten