September en de zee roept mij, ik stap in de auto en rij naar Oostende, wind en zon, loop het verlaten strand op en duik de zoute golven in, voel me plots weer wakker, geniet van het water op mijn huid, de kou rond mijn kop, de noordzee die overloopt in alle wereldzeeën. Ik denk niet, droog me af en slenter naar een stoel, bestel een glas rosé, lees het boek 'Het leven als kunstwerk' van Joep Dohmen over een juiste levenshouding, slenter verder naar hotel du parc en bestel twee garnaalkroketten met gefrituurde peterselie, een partje citroen en een boterham, net zoals het hoort. In het Ensorhuis ruikt het muffig naar oude mensen en vergane glorie, slechte reproducties proberen de sfeer terug te roepen, de man is dood, Henri Storck toont er zijn surrealistische visie, buiten wordt de stad verder mismeesterd door bouwpromotoren en slechte stedenbouw. Men kan een voortreffelijk boogschutter worden zonder ooit het doel te raken, zegt de zen-meester.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten