I hate flying

b

Party!

Zin in dansplezier vandaag? ...GO!

Traurigkeit schärft die Sinne

Het is nu mijn derde week in Berlijn en herinner me plots de opmerking van mijn vader over het waarom ik dit doe terwijl ik toch een leven thuis heb, een partner en vrienden. En nu ik hier zit begint het antwoord vorm te krijgen, niet onmiddellijk want dat zou te gemakkelijk zijn, neen, na drie weken. De eerste week was euforie, het gevoel mijn leven te hebben ingewisseld voor dat van de kunstenaar in Berlijn, drinkend, rokend en creërend, deephouse, harde beats vol vreemde gewaarwordingen en onderzoek, maak de meest wilde en donkerzwarte, grote werken met m'n diepste kwaadheid en scherpe agressie. De tweede week deed me inzien dat ik mijn bedrijf thuis miste, datgene waar ik m'n ganse leven aan gewerkt heb, m'n vrienden, yin en yang, en word zwak, stel me vragen. De derde week doet me treuren, huilen, melancholisch worden, lees het boek 'het drama van het begaafde kind' van Alice Miller, besef dat ik fouten heb gemaakt, dat mijn dierbaarsten fouten hebben gemaakt, afrekenen met hun verleden en opvoeding. Maar er is geen alternatief, dit is het leven. Ik trakteer me op sushi, ook vandaag (obsceen betaalbaar hier), luister plots naar de vroegste nummers van Dalida, romantiek die hier in Berlijn onvoorstelbaar ver te zoeken is. Ik word zwak, 'Traurigkeit schärft die Sinne'... misschien zou dat de reden kunnen zijn.

stiekem genoten

Oscar Niemeyer - Hansaviertel - Berlin

kindervreugd

Berlijn kan triest en vuil zijn, Antwerpen is er Disneyland mee vergeleken. Ik hou niet van Disneyland of Bokrijksteden, valse veiligheid voor rijke inwoners die het hebben opgegeven te durven leven of een eigen opinie te vormen. Deze 'spelende kinderen' deden me vandaag glimlachen, het belachelijke nieuws in vlaanderen over zes zwartrijders in Brugge na een mega razzia, de nieuwe trend, wordt des te pijnlijker. 'Lelijkheid' houdt wakker, 'schoonheid' doet  inslapen.

love art, hate cops

Aki Tatsu

Ik had de zaak al eerder opgemerkt, net om de hoek, Aki Tatsu, sushi & more. Vandaag schijnt de zon en werk ik niet, slaap uit, drink koffie en ga op stap, trager dan normaal, laat Berlijn z'n werk doen. Ik eindig mijn namiddag door mezelf te trakteren op sushi. Alweer die bij ons ondenkbare nonchalance, geen franje, krijg met de glimlach pen en papier en moet mijn bestelling zelf noteren, het Japanse bier neem ik uit de koeltoog waaraan de flesopener bengelt. De sushi is verrukkelijk en even beleef ik een moment van optimale eerlijkheid, met een glimlach genietend van het japanse interieur zonder nonsens, dat gevoelsmatig totaal bij mij past... zeer inspirerend.

Berlin photos

walking sidewards

Kottbusser Damm - Berlin - my daily walk to the studio

...this time it's Portishead guiding me

fresh paint

de poort

Ik krijg het niet uit mijn hoofd dit voorval. Twee weken geleden stond ik voor het rode licht en zag zo'n oervlaamse stalen poort dichtschuiven op de parking van het Stuyvenberg ziekenhuis te Antwerpen. Op zich niets speciaals, moest op dat moment op mijn autoradio niet plots het nummer Unfinished Sympathy van Massive Attack worden gespeeld en ik nog nooit een poort zo aangrijpend heb zien bewegen. Doe de test voor uzelf en beïnvloed de realiteit, bekijk de film van de poort en daarna opnieuw maar nadat U de muziek startte. 

altijd weer opnieuw

Deze week werd ik ziek en als ik heel eerlijk ben moest het er van komen. Te veel gedronken, terug beginnen te roken, tot het uiterste gegaan in Berlijn in m'n zoektocht naar mezelf en mijn plaats in de realiteit (de zichtbare en meetbare, maar ook de irreële realiteit en miljoenen individuele percepties die naast elkaar een geheel vormen). Maar hey, er zijn ook voordelen aan ziek worden, sigaretten de vuilbak in, de flessen wijn blijven toe, ik slaap uit waarin ik normaal gezien met mijn onrustig karakter niet meer in slaag, de zon schijnt als ik terug naar Berlijn vertrek om na 8 uur vlot verkeer en voldoende tijd om te mediteren, mijn geest dus stil leggen op muziek van Kraftwerk en Bach, de Waldemarstraße te bereiken waar ik de was doe, inkopen doe bij Kaiser's en mijn bed inkruip. Vandaag schijnt hier nog steeds de zon, ik zet een tas Illy koffie, maak een supergezond ontbijt, smos mijn baard vol muesli en soyamelk, voel me voor mezelf geslaagd omdat op 40 minuten stappen mijn atelier en mijn nieuw werk op mij wacht, ver weg van huis. Afstand maakt gelukkig, maar ik weet niet of dat nu goed is of niet. 

thanks Google for speaking up...

"Het beoefenen van sport is een mensenrecht. Ieder individu moet de mogelijkheid hebben om sport te beoefenen, zonder discriminatie van welke aard dan ook en in de geest van de Olympische gedachte. Dit vereist wederzijds begrip in de geest van vriendschap, solidariteit en fair play." - Vertaald door Google op basis van het Olympisch Handvest