Het is nu mijn derde week in Berlijn en herinner me plots de opmerking van mijn vader over het waarom ik dit doe terwijl ik toch een leven thuis heb, een partner en vrienden. En nu ik hier zit begint het antwoord vorm te krijgen, niet onmiddellijk want dat zou te gemakkelijk zijn, neen, na drie weken. De eerste week was euforie, het gevoel mijn leven te hebben ingewisseld voor dat van de kunstenaar in Berlijn, drinkend, rokend en creërend, deephouse, harde beats vol vreemde gewaarwordingen en onderzoek, maak de meest wilde en donkerzwarte, grote werken met m'n diepste kwaadheid en scherpe agressie. De tweede week deed me inzien dat ik mijn bedrijf thuis miste, datgene waar ik m'n ganse leven aan gewerkt heb, m'n vrienden, yin en yang, en word zwak, stel me vragen. De derde week doet me treuren, huilen, melancholisch worden, lees het boek 'het drama van het begaafde kind' van Alice Miller, besef dat ik fouten heb gemaakt, dat mijn dierbaarsten fouten hebben gemaakt, afrekenen met hun verleden en opvoeding. Maar er is geen alternatief, dit is het leven. Ik trakteer me op sushi, ook vandaag (obsceen betaalbaar hier), luister plots naar de vroegste nummers van Dalida, romantiek die hier in Berlijn onvoorstelbaar ver te zoeken is. Ik word zwak, 'Traurigkeit schärft die Sinne'... misschien zou dat de reden kunnen zijn.
Sterkte in je zoektocht
BeantwoordenVerwijderen