de tuin

Mezelf afzonderen in de natuur, het is nu ondertussen een tijd geleden dat ik het nog deed. Het boek 'Filosoferen in de tuin' van Damon Young, waarin hij het belang van de tuin of de afwezigheid ervan beschrijft in het leven van Proust, Woolf, Nietzsche,... zit in mijn rugzak. De tuin als de combinatie tussen denkkracht en natuur, controle en willekeur, leven en dood. Ik lees het tussendoor, op de trein naar m'n dagelijkse dance classe van Hayo David in studio Hybrid te Molenbeek, nadien aan de kleine formica tafel in het café terwijl ik een sandwich kip eet met een glas rosé. Het benoemt ideeën en gedachten die herkenbaar zijn, het inzicht in een persoon via zijn tuin, het al dan niet toelaten van dood en verrotting of absolute controle die uiteindelijk onmogelijk is in een grillige, onberekenbare en eigenzinnige kracht als de natuur. Vandaar dat Nietzsche nationalisme verwierp, alsof een volk zijn eigenwaarde aan een veranderlijke en wispelturige kracht zou kunnen verbinden. Tijdens de twee uur dans onderga ik verschillende stadia in mijn zijn, variërend van onzekerheid en het gevoel dat ik niet voldoe tot intens geluk en genot door beweging en lichamelijk contact. De grilligheid, onzekerheid, experiment en de betrachting om geen betekenis, vorm of richting te geven aan de beweging van mijn lichaam staat haaks op opvoeding en bourgeois gedragsverwachting, net zoals de natuur zich niets aantrekt van logische patronen. Het uitsluiten van natuur is dan ook een methode om zichzelf niet te confronteren met verrassing en dood, net twee uitzonderlijk krachtige motors van het leven.