ik organiseerde voor de eerste keer zelf een tentoonstelling van mijn recente werk, schilderijen die ik maakte tijdens de winter in een verlaten hospitaal, zocht een locatie, maakte drukwerk, affiches, sloeg voldoende wijn in, reed rond, verdeelde flyers, terroriseerde facebook-vrienden, hing plastiek, verzamelde zelfgemaakte video's op laptop 1, plaatste mijn schetsboek op laptop 2 die ik mocht lenen van P. met wie ik in een volgende fase van onze vriendschap gleed, kocht een kraakwit Eminence-onderhemd in den Inno, poetste m'n Birkenstock schoenen uit Berlijn, m'n partner zag er nog beter uit, er kwam 100 man, die geinteresseerd vragen stelden, ze zeiden niet dat het 'schoon' was, gelukkig, Hans herpakte zich tijdig!
En toen ontdekte ik dat het goed is om even stil te staan in een zoektocht, reactie te krijgen van anderen die in m'n werk terecht dingen ontdekken die ik al niet meer besefte dat ik ze doorgemaakt had, want uiteindelijk was m'n Hospital Serie een avontuur in de diepste ravijnen van m'n ziel en één groot vraagstuk naar de zin van schilderen, abstractie, het waarom en of het noodzakelijk is om academisch correct te kunnen schilderen. Misschien is het niet noodzakelijk om een nieuwe weg in te slagen en alles achter te laten, net zoals in een relatie, enkel verder doorbouwen op de gelegde grondvesten en ervaringen en we zien wel waar we uitkomen. Ik kan op m'n sterfbed dan toch al niet betreuren dat ik niet geprobeerd heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten