Londen en Berlijn brachten chaos in mijn hoofd, ik doe te veel dingen op één dag en heb bovendien dan nog eens het gevoel dat ik niets doe, het soort onrust dat me al m'n ganse leven achtervolgt, alsof ik voortdurend dingen mis die ik had moeten ondergaan. Een uitweg naar het bos is dan de verplichte oplossing, bak worstjes boven een open vuur, lees mijn boek 'De Oude Wegen' uit, ook de laatste van Oscar van den Boogaard 'De tedere onverschilligen' en blijf er ook onverschillig bij, zeer herkenbaar als relaas van een ouder wordende homo die z'n vlucht zoekt in onbestaande romantiek, ook al gaat dit boek er normaal gezien niet over. De vogel in de bomen fluit zich te pletter, ik beslis om pasta vongolé te maken vanavond terug in de stad en schilder nadien met slordige borstelstreken, het maakt me niet meer uit of het voldoet aan mijn opgelegd schoonheidsideaal, misschien is dit het begin van loslaten, wie weet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten