Geen afbeelding, foto of tekening, enkel letters op een wit scherm. Victor gezien in Campo, éénzaam zonder enig echt contact, het is niet meer van deze tijd. Veel gezever over wat al dan niet kan, poesjes in de lucht smijten of een kermis verplaatsen, valse verontwaardiging die voorbij gaat aan wat een mens echt nodig heeft. Vriendschap, elkaar omarmen, troosten en toefluisteren dat alles in orde komt ongeacht de tienduizenden doden in naam van macht, economische redenen of diep droevige overtuigingen die er uiteindelijk niks toe doen. Er is iets veranderd, them heavy people...
...I love the whirling of the dervishes.
I love the beauty of their innocence.
You don't need no crystal ball,
Don't fall for a magic wand.
We humans got it all, we perform the miracles.
I love the beauty of their innocence.
You don't need no crystal ball,
Don't fall for a magic wand.
We humans got it all, we perform the miracles.
En alweer vraag ik me af waartoe dit leidt, en of er nog iets belangrijk is om voor te strijden, wat nu eigenlijk het belang is van dit alles. Godsdienst is duidelijk niet het antwoord of wat dacht U? Hoe ouder ik word des te beter versta ik de roep der romantiek, de behoefte om gewoon in de armen genomen te worden en elkaar toe te fluisteren dat alles in orde komt... of had ik dat al gezegd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten