"Ik heb liever karakters die lijken op een bevroren meer dan op een moeras. Ze zijn hard en kil aan de oppervlakte, maar daaronder diepzinnig, onstuimig en levendig. Die andere zijn ogenschijnlijk zacht en sponzig, maar vanbinnen levenloos en ontoegankelijk", lees ik in het ontroerend éénvoudige boek 'zes maanden in de Siberische wouden' van Sylvain Tesson, die zich zoals de titel reeds deed vermoeden afzondert in totale éénzaamheid aan het 700 km lange en 80 km brede Bajkalmeer en het niet te onderschatten belang van de blokhut beschrijft. De laatste tijd lees ik meer over kluizenaars, duizenden jaren oude wandelpaden, bewaarde voetsporen uit het Neolithicum of het mystieke van bevroren meren, mos in de bomen, de georganiseerde chaos van de natuur. De vraag of het eigenlijk aanvaardbaar is om mezelf af te zonderen in een boshut spookt me geregeld door het hoofd, vooral als ik er naast het zorgvuldig gestookte haardvuur enkel op een stoel zit en naar buiten kijk, de wind door de sparren en een fazant op één van de takken, diep tevreden over de tijdelijke vlucht uit de verplichte snelheid van het stadsleven. Het boek steunt me in mijn liefde voor vlaktes, bossen, het gebrek aan mensen en onderling opgelegde gedragspatronen. Vandaag spreek ik af met een vriend, José, we praten enkele uren over fotografie, schilderen, twijfel en kunst, sociaal aanvaarde levenstijl, drinken enkele glazen rosé, hij vermeldt Miquel Barcelo die ik niet ken, besef dat er nog veel te ontdekken blijft in de wereld zolang ik maar moeite blijf doen. Jeroen zit er ook, hij aanhoort waar ik mee bezig ben en stuurt me een film door over Dick Proenneke die in Alaska een blokhut bouwde en er dertig jaar ging leven. Jan Martens, die me vijf jaar geleden overhaalde om te beginnen met hedendaagse dans, valt dan weer binnen alvorens naar Parijs te vertrekken voor z'n voorstelling La BETE, a solo for Joke Emmers. Eens thuis begin ik aan een schilderij onder invloed van José die uit mijn verhalen het idee ontwikkelt dat ik hard bezig ben met communicatie of het vermijden van communicatie, de strijd tussen een sociaal leven en de afzondering, de wil om mee te draaien of net niet, schuldgevoel daarover of zeker zijn in de situatie. Ik moet toegeven dat vrienden me inspireren, vooral als ze ruimte maken voor onzekerheid en onderzoek, experiment en de enorme drijfveer om te creëren en m'n verleden als louter geprogrammeerd architect en mens achter mij te laten, vanaf een bepaalde leeftijd is de tijd aangebroken om aangeleerde kunstjes af te bouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten