STEEN

Op reis gaan, het schrikte mij af. In de eerste plaats omdat het deze keer geen artistiek project betrof dan wel gewoon vakantie. Niets doen, not my cup of tea. Cabo de Gata (geen poezenkust dan wel de kust van Agaat) is een gebied van vulkanische oorsprong  in het zuidoosten van Andalusië met een oppervlakte van 45.663 ha. Het confronteerde mij met leegheid en oorsprong, ver weg van de comfortabele constructie die ik in mijn leven met veel moeite opbouwde. Het duurde dan ook  geruime tijd vooraleer ik door het landschap gegrepen werd, maar eens zo ver laat het mij niet meer los. Net zoals vele belangrijke gebeurtenissen in het leven is leren niet aangenaam of gemakkelijk, laat staan evolueren. Stagnatie is de dood van het leven. Dat verder gaan ontzettende offers vraagt en tijdelijk misschien ongelukkig maakt hoort er bij, wil ik dan geloven. Tastbare bewijzen daarvoor zijn er niet echt. Eens thuis zit ik met nog meer vragen. 2014 is mijn jaar van proberen en uittesten, serieus vallen en weer opstaan. Fouten maken, domme dingen doen, maar ook heimwee hebben naar stabiele periodes waarin alles duidelijk en hoopvol was. Een mens verandert als hij wil, net zoals gedurende 45 miljard jaar deze stenen zich vormden tot wat ze nu zijn. 

herinnering

Ze renden heimelijk en met het te verwachten schuldgevoel de frisse buitenlucht in, sprongen hun fietsen op en snelden buiten proportie verdwaasd naar huis, dronken grote glazen cognac en speelden luide muziek met de ramen open, dansten het lijf moe in het midden van de living en probeerden te vergeten wat ze hadden meegemaakt, alsof ze net van de dood gered waren.

infant kiss

Ik ben een anti-establishment architect. De banaan die we gisteren kochten smaakte eergisteren beter, begrijpt U? Ik stap in een verzengende zon weg van de kunstmatige verkaveling waar ik verblijf. De tuinen bestaan bij de gratie van automatische irrigatie. Zonder blijven er enkel verdorde struiken en ros gras over. Boven op de berg kijk ik rond mij en zie lijnen, oker en een lijn blauwe zee in de verte, een strakke wind blaast over het vulkanische landschap. Zelfs de cactussen verdorren en verschrompelen tot een zielige overlevingspoging. Ontwerpen vanuit de omstandigheden en beperkingen levert volgens mij

pen op papier - Las Negras

intenser resultaat op, in mijn hoofd ontstaat een doos zonder tuin, met fundamenten in rotsen, hitte en schrale oorspronkelijkheid. Het leven herleiden tot de essentie, zonder onnodige versiering. Geen oleanders, vijgenbomen en geraniums in een pot, afhankelijk van ingebeelde opsmuk. Slapen hier in dit huis is wegkruipen in een hete kamer met ventilator om het zweet te verdampen, ik plan om deze nacht buiten te liggen op het terras, enkel een muskietennet bevestigd aan de rieten matten boven mijn hoofd, de frisse zeewind en het zicht op de naakte rotsen als berusting. Het project van het architectenbureau, waar ik zeventien jaar werkte, op de plaats van de Renaultgarage in Antwerpen voorziet in een groengevel. De planten staan niet in volle grond zodat met een minimum aan moeite en irrigatie de natuur z'n gang zou kunnen gaan, maar in potten op de eerste verdieping. Net zoals het kantoorgebouw in Zaventem met een immense stalen constructie verwacht dat planten in potjes de zaak gaan overnemen. Het smakt me met de neus op de feiten dat éénvoudige en logische oplossingen niet vanzelfsprekend zijn. Mijn leven, mijn man, mijn vrouw, mijn bankrekening, mijn gezondheid, mijn kat, mijn telefoon, mijn kinderen, de school, het kinderdagverblijf, de politiek, mijn auto, mijn voordeur, mijn oprit, mijn geraniums, mijn tuinmuur, mijn gevelverlichting, mijn kookeiland, mijn berging, mijn trampoline, parochiehuis en kaartclub, shoppingbags en kortingkaart, Delhaizekaart en automatische zonwering. Ik herinner me dat mijn alternatief tot het planten van een boom voor het grote raam onthaald werd door hoongelach, beiden door klant en stedenbouwkundige dienst. Ik kleed me uit, plant beide voeten in de grond en aanvaard de kaalheid.  
En op de koop toe droomde ik vannacht dat Kate Bush naast mij zat, en zit al een ganse dag met dit nummer in mijn hoofd, de relatie met deze blog mag U uitzoeken.

kat of hond

Ik denk plots aan mijn kat op het moment dat ik bij maanlicht over Cabo de Gata kijk. Mijn leven is chaos en bestaat voor het overgrote deel uit constant zoeken naar het ultieme geluk maar dan in mijn termen. Niet dat ik daar al echt een zicht op heb maar toch, na vijftig jaar leven begint het stilaan te dagen, de pro's en contra's, wat lukt en wat niet, de ingrediënten worden iets duidelijker alhoewel niet altijd voorhanden. Stilstaan bijvoorbeeld is uit den boze, gedreven in een hoek als het spijtige slachtoffer van de Blair witch is voor mij een teken dat er verandering moet komen hoe dan ook. Onderweg word ik getroffen door de eerlijkheid van de parking restaurants langs de snelweg, de wilde Spaanse die truckchauffeurs onderhoudt en geniet van haar territorium op de in de hitte zinderende asfaltvlakte, het TV scherm in de hoek met royalties die hooggehakt of in bestudeerd habijt zichzelf sympathiek kwijten van hun niet te benijden taak, en de uitzonderlijk vriendelijke, in dit geval oermannelijke bediening van fantastisch uitgestalde tapas en sterke koffie, de directe eerlijkheid van Spaanse mensen, geen nonsens. Mij lijkt de natuurlijke vermenging van sterk uiteenlopende type mensen een opluchting tegenover de koude Belgische behoefte aan het gescheiden houden van status. Mijn kat dus, ze zat al vijf dagen alleen thuis, en net op het moment dat ik een bericht wou sturen naar het gezin dat vandaag ons huis betrekt, fluit mijn sms, Brigitte (BB, m'n poes) wordt gevoed. De straatkat die zo net schichtig en op haar hoede door de straten van Las Negras tussen opgefokte kleine keffers stapt, doet me nadenken. Ben ik meer kat dan hond? Het is een vraag die me al langer bezig houdt. Bliksemschichten in de verte boven de zee, niets is zeker, ik vraag me constant af hoe de übermannelijke tattoomannen met lichtgevende ogen rond La Bodeguiya zich voelen. Langzaam aan besef ik dat men zichzelf creëert, dat uiteindelijke vrijheid erin bestaat die mogelijkheid te onderzoeken. Te nemen of te laten, hond of kat. Ik beslis. Desnoods beide indien haalbaar.